بیشتر فکر میکند تا این که حرف بزند.بر عکس من که همیشه این استخوان های زبان بسته ی فکم را تا مرز ازجا در آمدن بالا و پایین میکنم.وقتی حرف میزنم دست هایم را هم زیاد تکان تکان میدهم ولی او بیشتر با چشماهش با نگاهش حرفش را یا بهتر بگویم رمزهای پنهان در کلماتش را میرساند.همین یک ساعت پیش بود.همه این ها را دیده بودم ولی همین یک ساعت پیش بود که فهمیدمشان.فهمیدم چقدر ساکت است و همان چند کلمه ای که میگوید چقدر میتواند سنگین باشد برای به دوش کشیده شدن! فهمیدم چقدر تحمل میخواهد گاهی نگفتن.
- عجیبه!! واقعا عجیبه که تمام این مدت به چشمات نگاه نکرده بودم.ینی نگاه کردم ولی ندیده بودم.این چشما همیشه همین جوری بودن؟!
= چجوری؟!
- همین جوری دیگه!! ینی از وقتی که حرف زدی عوض شدن یا همیشه با همین حال نگاه میکردن
= دید تو عوض شده چون آگاه شدی
- آگاه؟! میدونی که جدی نمیگرم... ترجیح میدم همون جور نادون بمونم.بهتر اینه که تو یه روزی بشینی بگی کاش به این لعنتی نگفته بودم . کاش کاش کاش این لعنتی نمیدونست که ندونستنش بهتر بود!
- نمیدونستی بهتر بود؟!
= نمیدونم راستش به گمونم این ذات آدمه که اینجور چیزارو که فهمید به جای بهتر شدن گند میزنه به همه چیز شایدم ذات منه بهتر بگم من هرکیو دیدم اینجور بوده از جمله خودم
- تو همیشه سعی داری اعتماد دیگری به خودتو ازبین ببری
= ناخوآگاهه راستش اصل این نیست ینی خب ... میشه اینجوری با اون چشمات نگام نکنی؟! چی میگفتم اصلا؟!
- همیشه همینجوری نگات میکردم تو امروز فقط معناشو میدونی!
= نه... ینی آره خب یه بار یکی بهم گفت از نگاهت از زبون چشمات راستش تو اون روزا برام مهم نبود بود ولی جدی نبود تا الانم جدی نیست جدی بودن رو نمیتونم درک کنم اصلا
- حرف من جدی نیست
= نه اونقدر بچه ای که بگم جوگیری نه خب من ولی بچه ام اونقدی که راحت گول بخورم جو گیر شم من خیلی حرف زدم ببین من زیاد حرف میزنم شاید این حرفا یه جورایی ... من همیشه شبیه حرفام نیستم.
- میدونم!
= هوف... نمیدونم چی بگم دیگه!
- همیشه باید بگی؟!
= نه خب نمیدونم نمیدونم فقط لطفا نگام نکن! نکن!
-باشه تو دیوونه نشو باشه!
=چرا کاری میکنی بترسم من؟!
- من؟!
= هوف... بیخیال...بهتره منم یاد بگیرم یکم فک کنم...میخوام فک کنم خیلی فکر دارم خیلی...میحوام تنهایی بش فک کنم...
حالا که فکر میکنم میبینم همیشه همین طور نگاه میکرد ولی میان حرف زدن هاسم هیچ وقت ندیده بودم.هیچ وقت!!
ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺶ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎﺭﻡ ﺑﻬﻢ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺑﻮﺩﻩ.ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻭﻟﺶ...ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺎﻻ ﺑﻮﺩﻡ.ﻳﺎﺩﻣﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺷﻤﻮ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﺎﺱ ﺑﻴﺎﺩ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻌﺪﺵ ﻛﻪ ﻧﺸﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻭ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﺑﻬﻢ.ﻳﺎﺩﻣﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻛﻼﺱ ﺑﺸﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺭﻓﺖ ﺍﻭﻝ ﭘﻨﺞ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺶ ﻛﻨﺎﺭ.ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻭﺍﺳﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﺷﻜﻞ ﻣﻨﻲ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺗﻮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻱ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺖ ﻛﻨﺎﺭ.ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮﻥ ﺩﺳﺸﻮﻧﻮ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻢ ﻣﻴﻜﺸﻮﻧﺪﻡ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻳﻪ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﻣﻴﻮﻣﺪﻥ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮﺗﺸﻮﻥ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﻭﻧﻮﺭ ﺗﺮ.ﻳﺎﺩﻣﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻧﺸﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪﻡ.ﺑﻌﺪ ﺍﻭﻥ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺸﻦ ﺷﺪﻥ ﻭﻟﻲ ﺍﻭﻥ ﺣﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﭘﺲ ﺧﺮﺍﺑﺶ ﻛﺮﺩﻡ.ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ؟!ﺗﻮ ﻭ ﻳﺎﺱ ﻭ ﻳﮕﺎﻧﻪ... ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻢ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻦ...ﺍﻳﻨﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺲ.ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺲ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺨﺮﺑﻢ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻧﻪ!ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﻣﻴﺎﺭﻡ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺎﺭﻡ...ﺍﻣﺎ ﻳﻪ ﺑﺎﺭ ﻳﻪ ﺟﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺯﻭﺩ ﭘﺮﻳﺪﻡ ﻭﺳﻂ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺼﺪﻡ ﻛﻤﻚ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ.ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻴﮕﻢ ﻛﺎﺵ ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺩﺳﺘﺘﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻓﻴﻖ ﺩﻳﻮﻭﻧﻬﻪ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻱ ﻭﻟﻲ ﭘﺎﺕ ﻫﺴﺘﻢ.ﻛﺎﺵ ﺑﺠﺎﻱ ﻛﻤﻚ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ ﺣﺮﻑ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺧﻮﺩﻣﻢ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻛﺎﺵ ﺑﺠﺎﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪﻣﺖ ﺩﺱ ﺳﻤﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺍﺕ ﻳﻪ ﻓﻜﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ...ﺭﻓﻴﻖ ﺩﻳﻮﻭﻧﻬﻪ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻭﺳﻂ ﻣﺎﺟﺮﺍﺕ... ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﺁﻳﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﺑﻮﺩ؟!ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺗﻨﻔﺮ....ﺍﻻﻥ ﺩﻳﺮﻩ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻳﺮ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﻮ ﻫﺲ ﻧﻪ ﺍﻭﻥ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻮﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺍﮔﻪ ﭘﺎﻱ ﻣﻦ ﻭﺳﻂ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ؟!ﺑﻌﻴﺪ ﻣﻴﺪﻭﻧﻢ...ﺑﻌﻴﺪ!
ﭖ.ﻥ ﺍﻭﻧﻲ ﮔﻔﺘﻤﻮ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ...ﺭﺍﺳﺶ ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻲ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪﻡ ﻳﺎﺩ ﻳﻜﻲ ﻣﻴﻮﻓﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻱ...ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺮﺵ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻨﻮ ﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯﻩ... :)
ﺑﺎﻭﺭ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﻴﻪ.ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﺗﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﻢ ﺷﻚ ﺩﺍﺭﻩ.ﺁﺧﺮﺵ ﻫﺴﺘﻦ ﭼﻴﺰﺍﻳﻲ,ﻛﺴﺎﻳﻲ,ﺣﺘﻲ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭﺷﻮﻥ ﺩﺍﺭﻱ.ﺑﺮﺍﺕ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﻥ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻣﻴﻤﻮﻧﻦ.ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﺷﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ.ﻳﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﻮ.ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ ﺭﻫﮕﺬﺭ.ﻧﻘﻄﻪ ﻱ ﺍﺷﺘﺮﺍﻙ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺍﻳﻨﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻮﻩ.ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﻭﺵ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯﺵ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻴﻜﻨﻲ...ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺎﻳﺪ ﮔﺎﻫﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ.ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭﺵ ﻛﻨﻲ ﺣﺘﻲ ﺗﻮﻱ ﺧﻠﻮﺗﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺕ! ﻭﻟﻲ ﻳﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻳﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪﻱ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻭﻥ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺗﻮﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.ﺍﺯ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﻭﻥ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺗﻮﻩ.ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻴﺖ.ﻫﻤﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﺕ.ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎﺧﻮﺍﻩ...ﺁﺥ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻱ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻳﺰﻩ.ﺁﺥ ﺍﺯﻭﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭﺕ ﭘﺨﺶ ﺑﺸﻪ.ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺒﺎﺷﻪ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻪ.ﺍﻭﻧﻮﻗﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﺳﻢ ﻣﻬﻠﻚ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﺩ ﺩﻭﻧﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﺳﻠﻮﻻﺗﻮ ﺁﺗﻴﺶ ﺑﺰﻧﻪ.ﺑﺎﻭﺭ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻴﺸﻪ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﻴﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺍﻭﻧﻮﻗﺘﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻴﻜﻨﻲ.ﻣﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺮﻩ.ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﻮﻱ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﻣﻌﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﺖ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﻭﺑﺎﺭﺱ....ﺑﺎﻭﺭ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﻴﻪ.ﺍﮔﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺴﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﻧﺎﺑﻮﺩﺵ ﻧﻜﻨﻴﻢ...ﻧﺎﺑﻮﺩﻳﻪ ﺩﺭﺩﻧﺎﻛﻴﻪ...!
ﻣﻴﮕﻪ ﮔﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﻫﺮﭼﻲ ﻛﻪ ﺷﺪﻩ.ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻤﻴﺎﺭﻡ.ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﺵ ﻣﻴﻜـﻨﻢ.ﻣﻴﮕﻪ ﻫﺮﻛﻲ ﺧﺮﺑﺰﻩ ﻣﻴﺨﻮﺭﻩ ﺧﺐ ﭘﺎﻱ ﻟﺮﺯﺵ ﻣﻴﺸﻴﻨﻪ.ﻛﺴﻴﻮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻛﺮﺩ.ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺵ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻭ ﺯﺑﻮﻧﺸﻮ ﺑﺮﻳﺪ.ﻣﺎ ﺣﺘﻲ ﺗﻮ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ.ﺍﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﺟﺮﻣﻲ ﺭﻭ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﻭ ﺍﻃﻼﻉ ﺑﺪﻩ ﺣﺘﻲ ﺍﮔﻪ ﺟﺮﻡ ﻃﻮﺭ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﻱ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺠﺮﻡ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺟﺮﻡ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻱ ﭘﻠﻴﺴﻪ ﻧﻪ ﻣﺨﺒﺮ!ﻣﻴﮕﻢ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺍﺯ... ﻳﺠﻮﺭﻱ ﻧﮕﺎﻡ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻴﺸﻢ.ﺻﺪﺍﺵ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻩ ﭼﺮﺍ؟!ﻭﺍﻗﻌﺎ ﭼﺮﺍ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﻛـﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺑﺎ ﻣﻘﺼﺮﺍ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎ ﻫﻴﺸﻜﻲ ﭘﺎﻙ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻬﺎﻝ ﻫﻴﺸﻜﻴﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﻢ. ﺳﺮﻣﻮ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯﻡ ﭘﺎﻳﻴﻦ.ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺍﻳﻨﻮ ﻛﺴﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﻘﺼﺮ ﺩﻳﺪﻩ.ﻣﻴﺸﻨﻮﻩ.ﺳﺮﺷﻮ ﻛﺞ ﻣﻴﻜﻨﻪ.ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﻣﻴﺎﺭﻩ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻡ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺩﺍﺭﻩ ﻏﺼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺭﻩ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﺟﺮ ﻣﻴﻜﺸﻪ.ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺭﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﻲ ﻧﻪ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ... ﺳﺮﻣﻮ ﻣﻴﺎﺭﻡ ﺑﺎﻻ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﺸﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻔﺴﺸﻮ ﺑﺎ ﺻﺪﺍ ﻓﻮﺕ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻓﻌﻼ ﮔﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻴﺖ ﺑﺮﺱ....
_ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﻤﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻴﺪﻭﻧﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺍﻭﻥ ﺍﻣﻴﺪﺍ ﭘﺮ ﺯﺩ ﺭﻓﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﺩﺱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺩﻫﻨﻢ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺍﻳﻨﻘﺪ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻡ ﻣﺰﻩ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻓﺖ...ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻤﻴﮕﺬﺭﻩ...ﻧﻪ؟!
= ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﭘﺎ ﻣﻴﺸﻲ ﻫﻤﻮﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﻤﻮﻥ ﺧﺒﺮﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺸﻨﻮﻱ ﻭ ﺷﻮﻛﻪ ﺷﻲ
_ ﺧﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺁﺩﻡ ﻧﺮﻩ ﺳﺮ ﺧﺎﻙ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺁﺩﻡ ﺑﺸﻴﻨﻪ ﻛﻨﺞ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﻭﺭﺕ ﻣﻴﺸﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺘﺎ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﻭ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮﻱ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺵ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺍﺷﻚ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﻪ؟!ﻭﻟﻲ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩﻩ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺭﺩﻩ ﻣﺜﻼ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﻧﻤﺮﺩﻡ؟!ﻣﻦ ﺍﮔﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻓﻮﻗﺶ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻏﺼﻤﻮ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻳﻪ ﺟﻤﻌﻴﺘﻴﻮ ﻋﺬﺍ ﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩ...
= ﻳﺎﺩﺗﻪ ﺍﻭﻥ ﺷﻌﺮﻩ؟!ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺰﻱ
_ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻮ ﺭﻭﻱ/ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ
= ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺷﺪ ﻣﺮﮔﺸﻮ ﻳﻪ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺑﺒﻴﻨﻲ؟!
_ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﻳﻪ ﺟﻮﺭ ﺑﺪﻱ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺸﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﺩﻭﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﻥ ﺳﻠﻮﻻﻣﻮ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻛﻨﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺭﻭﺣﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﻜﺸﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ
= ﭘﺲ ﻳﺎﺩﺕ ﺁﻭﺭﺩﻩ... ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟!ﺷﺪﻩ ﺑﺨﻮﺍﻱ ﺑﺪﻭﻧﻲ ﻛﺠﺎﻱ ﻛﺎﺭﻱ؟!
_ ﻫﻮﻡ...
=ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ ﺣﺘﻲ ﻣﺮﺩﻧﺸﻢ ﺩﺭﺱ ﺩﺍﺭﻩ...!
ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ!ﻭﻗﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻋﻤﺪﻱ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﺸﺪ!ﻗﺘﻞ؟!ﺭﻓﻴﻖ ﻣﺎﺭﻭ ﻛﺸﺘﻦ!ﭼﻄﻮﺭﻱ ﺩﻟﺶ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺩﺭﻭ ﺭﻭﺕ ﺑﺒﻨﺪﻩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺁﺗﻴﺶ ﺣﺒﺲ ﺑﺸﻲ؟؟!ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻢ...ﻛﺎﺵ ﻣﻴﺸﺪ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻴﺸﺪ...
ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻭﻱ
ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻴﺴﺒﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻧﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎ
ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻴﻤﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺎﻥ
ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻳﻠﺪﺍ
ﺟﺎﺩﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮﻱ ﺻﺒﺢ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺘﺎﻳﺸﺖ ﻛﻨﻢ
ﺑﺎﺭﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻢ
ﺑﺮﮒ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ
ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻫﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ
ﻳﺎﺩﺕ ﻧﺮﻭﺩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﮕﻲ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ
ﻳﺎﺩﺕ ﻧﺮﻭﺩ
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﺸﺖ ﻻﻧﻪ ﻱ ﻛﻼﻍ ﻫﺎ
ﺑﺎﺯ ﻣﻨﺘﻈﺮﺕ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﻢ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﭘﺎﻳﻴﺰ!
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪﻩ
ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺎﺏ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻳﻠﺪﺍ
ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭﺩ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻭ ﻭﻫﻢ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭ ﺷﻮﻡ.
ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ
ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﻮﻡ
ﻫﻨﻮﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻳﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ
ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻲ
ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ
ﭘﺸﺖ ﻣﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻲ
ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﻫﻢ
ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻱ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ
ﻭ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻳﻚ ﻧﮕﺎﻩ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻓﻨﺎ ﺷﻮﻡ
ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﺩﭘﺎﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﻡ!
ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﺗﺎ ﻛﺒﻮﺩ ﺷﻮﺩ
ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻐﺾ ﺗﻴﺮﮔﻲ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﻳﻢ
ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺭﻩ ﻱ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﻱ ﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻫﺎﻱ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺯﻣﺎﻥ
ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﻳﻚ ﺷﺐ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺷﺒﻲ
ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ!
ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻲ ﺑﻤﺎﻧﻲ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﻮﻡ
ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻲ ﻣﺤﻮ ﺷﻮﻱ ﭘﺸﺖ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺷﻚ
ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻲ ...
ﺭﺍﻩ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮ
ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻢ
ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ!
ـــ ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﭼﻨﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﻴﺎﻡ ﺍﻳﻨﺠﺎ؟!ﭘﻨﺠﻢ,ﺷﻴﺸﻢ...ﻳﻪ ﭘﻴﺮﺯﻧﻲ ﻫﺴﺖ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻡ ﺍﻳﻨﺠﺎﺱ.ﺍﻭﻥ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﺗﺮﻩ.ﺗﻨﻬﺎﺱ.ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ.ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺁﻭﻳﺰﻭﻥ ﻧﻴﺲ.ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺎﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺮﻩ.ﻣﻦ ﻭﺻﻠﻢ.ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﺭﺗﻢ.ﺑﺒﺮﺗﻢ.ﺍﻳﻦ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻩ.ﺍﻭﻥ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻩ.ﺍﻳﻦ ﺩﻛﺘﺮ ﺍﻭﻥ...ﺧﺴﺘﺲ!ﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﮕﻪ ..ﻭﻟﻲ ﺧﺐ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ.ﺍﺯ ﻧﮕﺎﺵ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﺭﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺑﺮﻕ ﻣﻴﺰﻧﻪ.ﺍﺯ ﻟﺮﺯﻳﺪﻥ ﺻﺪﺍﺵ.ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺘﺎ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﺩ ﺑﺮﻡ ﻛﻮﻫﻲ ﺩﺷﺘﻲ ﺩﻣﻨﻲ ﺧﻼﺻﻪ ﻳﻪ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺸﻪ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ.ﺍﻳﻨﻘﺪ ﺟﻴﻎ ﺑﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﻪ.ﻳﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻛﺘﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻢ ﺩﺭﺵ ﺑﻴﺎﺭﻳﻢ ﺑـﻜﺸﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﺦ ﻛﺒﺎﺏ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ؟!ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻳﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺐ.ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﺟﻴﮕﺮﻛﻲ ﺩﻭﺗﺎ ﺧﻴﺎﺑﻮﻥ ﺑﺎﻻﺗﺮﻩ.ﺭﻓﺘﻢ.ﻧﺒﻮﺩ.ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﻛﺎﺭ.ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﺟﻴﻎ ﺑﺰﻧﻢ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻮﺍﺭ ﻛﻨﻢ.ﻭﺍﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻪ!ﻭﺍﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻳﻨﺎ ﻛﻪ ﻭﺻﻠﻢ ﻣﻴﻜﻨﻦ.ﺍﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺭﮔﻮ ﺍﻳﻨﺎﺵ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻣﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻫﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ.ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﻴﺲ.ﺣﺎﻻ ﺍﮔﻪ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺏ ﺭﻭﻡ ﻧﻴﺎﺭ.ﻣﻴﺨﻮﺍﻡ ﺑﻴﺎﻡ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﺒﻲ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ.ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺧﺐ.ﻳﻪ ﺳﺮﻱ ﺁﺩﻡ ﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻴﺮﻥ ﻭ ﻛﺎﺭﺍﺗﻮ ﻣﻴﻜﻨﻦ.ﺩﻟﺘﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﻭﻡ ﻧﻤﻴﺴﻮﺯﻩ.ﻣﻴﺨﻮﺍﻡ ﺑﻴﺎﻡ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮﻥ ﺷﻢ.ﺑﻪ ﺩﻛﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﮕﻢ.ﺑﮕﻢ ﺍﮔﻪ ﻣﺎﺭﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﮔﻪ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ.ﺗﻴﻐﻲ.ﺍﻧﺒﺮﻱ.ﭼﺎﻗﻮﻳﻲ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﻣﻴﺪﺍﺭﻡ.ﺭﮒ ﻭ ﺭﻳﺸﺮﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺨﻮ ﺑﻦ ﻣﻴﺨﺸﻜﻮﻧﻢ.ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﻱ ﻧﮕﺎﻡ ﻧﻜﻦ ﺣﺎﻻ.ﺍﻳﻨﺎﺭﻭ ﻣﻴﮕﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻨﺪﻩ.ﻭﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻭﺻﻠﻢ.ﻳﻜﻲ ﭘﺸﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﻡ.ﻳﻪ ﺩﻭﺗﺎﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍﻫﻦ ﺩﺍﺭﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻨﺎ ﻫﺴﺘﻦ ﻣﻨﻢ ﻫﺴﺘﻢ.ﻧﺒﺎﺷﻦ ﻣﻴﺮﻡ ﺳﺮﺍﻍ ﺧﺸﻜﻮﻧﺪﻥ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻫﺎ.ﻳﻜﻴﺸﻮﻥ ﻫﺲ ﻫﻤﺶ ﻣﻴﮕﻪ ﻫﻴﭽﻲ!ﺑﺴﺎﻃﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺎﺵ.ﻳﻜﻲ ﺩﻳﮕﺸﻮﻥ ﻫﺲ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﺣﺴﺎﺳﻪ.ﺩﻳﮕﻪ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺲ.ﺑﻮﺩ ﻗﺒﻼ ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﻪ ﻫﺮﻛﺪﻭﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﻳﻪ ﻭﺭﻱ.ﻣﺎ ﻣﻮﻧﺪﻳﻤﻮ ﺣﻮﺽ ﺣﺴﻦ ﺍﻳﻨﺎ.ﻭﻟﻲ ﺟﺪﻱ.ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻭﺗﺎ ﺭﻓﻴﻖ ﻣﻮﻧﺪﻥ ﻭﺍﺳﻢ.ﺍﻳﻨﻮ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ ﺍﻻﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺻﺪﺗﺎ ﺗﻮ ﺛﺎﻧﻴﻪ؟؟ﺍﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺗﺎ ﻣﻴﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﻱ ﻣﻴﺸﻪ.ﻃﻔﻠﻜﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎﺭ ﻣﻔﻴﺪﺵ ﻫﻤﻴﻨﻪ.ﺍﻳﻨﺠﺎﺱ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻡ ﺩﺳﺘﺸﻮ ﺑﺒﻮﺳﻢ ﺑﮕﻢ ﺍﻱ ﻣﺎﺷﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﺒﺮﻱ ﻛﻨﻲ.ﺭﺍﺳﺘﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﺳﻤﺖ ﭼﻲ ﺑﻮﺩ؟!ﻧﻪ ﻛﻪ ﻳﻪ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻢ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﻡ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺻﺪﺍﺕ ﻛﻨﻢ...
ﺍﺯﭘﻞ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﻡ.ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻗﺘﻲ ﻏﺮﻕ "ﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ"ﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺩ ﺷﻮﻡ.
ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﺸﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ.ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﺯﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪﺵ ﻧﻴﺎﻓﺘﺪ.ﺁﻧﻘﺪﺭ
ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪﻩ.ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺍﺷﻚ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ... ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻪ
ﻣﻮﺍﺯﻱ ﺑﺎ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ.ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﻱ ﺩﻟﻢ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻳﻜﺠﺎﻳﻲ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺰ ﻛﺮﺩﻩ.ﻣﺎﻩ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ.ﻳﻚ ﺣﻼﻝ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺻﺪﺍﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻱ ﺑﻨﺸﻴﻨﻲ ﺭﻭﻳﺶ ﻭ
ﻳﻚ ﺩﻝ ﺳﻴﺮ ﺗﺎﺏ ﺑﺎﺯﻱ ﻛﻨﻲ.
ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ.ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﺯ ﻳﻚ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺑﺮ ﻗﻼﺑﻲ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭﻱ.
ﻣﻴﺒﻴﭽﻢ ﺗﻮﻱ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺷﻠﻮﻍ.ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻮﻕ ﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺻﺪﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﻡ.
"ﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ...ﺍﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ... ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﺍﻡ ﺁﮔﺎﻫــ .."
ـــ ﺗﻮ؟!
ﻣﺮﺩ ﻣﻴﺎﻧﺴﺎﻟﻲ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ!
ــ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ؟!
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻠﺴﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ.ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﻱ ﭘﻠﻚ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﻣﻴﮕﺬﺭﺩ.
ﭘﻴﺮﺯﻥ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭﺷﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ :
ــ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺸﻜﻞ ﺩﺍﺭﻥ!ﻫﻲ ﺩﺧﺘﺮﻩ!ﺗﻮﺍﻡ ﺍﮔﻪ ﺍﻭﻥ ﻻﻣﺼﺒﺎﺭﻭ ﺑﻜﻨﻲ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﻱ ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ..
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﺒﻴﭽﻢ. ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﺩﺳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻴﺰﻧﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ ﺑﻮﻱ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﺑﻮﻱ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺵ ﻫﺎ..ﺑﻮﻱ ﺑﻬﺎﺭﻧﺎﺭﻧﺞ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻴﺰ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺞ ﺩﻳﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ. ﻣﺎﻩ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ!
ﻣﺎﻩ ...
"ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﻢ ﻧﺸﻴﻨﻪ ﻣﺎﻫﻲ .."
ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﺍﺯ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ...ﺭﺍﺯ ﻫﺎﻱ...
ﺩﺳﺘﻲ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻴﻜﻨﺪ.
ــ ﻧﻬﺎﻝ؟!
ﺯﻝ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﻢ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ.ﻭﻟﻲ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﻤﺶ.ﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ .. ﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ!
ـــ ﺗﻮ؟ ... ﺍﻳﻨﺠﺎ !؟
ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻡ.ﺍﺻﻼ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ؟ﺧﻴﻠﻲ ﻭﻗﺖ
ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﺭﻓﺘﻪ.ﺧﻴﻠﻲ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ...
ـــ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ...
ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ.ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ.ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﻭﺯ!
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻴﻐﺮﺩ.ﻗﻄﺮﻩ ﺳﺮﺩﻱ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺘﻢ.
"ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﺍﻓﺮﻭﺯﻡ ﭘﺸﺖ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﻫـــ .."
ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ :
ــ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻱ؟!
ـــ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻢ
ـــ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻴﺴﺖ.ﻫﻴﭽﻲ.
ـــ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻱ ﻣﻨﻪ
ـــ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻭﻗــ..
ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﻱ ﺗﺮﻣﺰ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﮔﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺿﺮﺑﻪ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴ ﺎﻧﺪﺍﺯﺩ. ﺳﺮﻡ ﮔﻴﺞ ﻣﻴﺮﻭﺩ.ﭘﺎﻳﻢ ﺗﻴﺮ ﻣﻴﻜﺸﺪ.ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮﻡ.ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺩﻭﺩ ﻃﺮﻓﻢ.
ـــ ﺧﺎﻧﻢ ؟!ﺧﻮﺑﻴﺪ؟
ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﺪ.ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﻜﺸﻢ
ــ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﺰﻥ!
ﻳﻚ ﻗﺪﻡ ﻋﻘﺐ ﻣﻴﺮﻭﺩ.ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺩﻭﻳﺪﻥ. ﻛـﺴﻲ ﻛﻮﻟﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﻜﺸﺪ.ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ. ﻳﻚ ﺯﻥ ﺍﺳﺖ.ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﻝ ﺳﺒﺰﻱ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ.ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻱ ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ﺳﺮ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﻼﺹ ﻛﻨﻢ.ﭘﺎﻳﻢ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻴﺲ ﺳﺮ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ.ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﺨﻮﺭﻡ. ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﺪ ﻛﻨﺎﺭﻡ.ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﻘﺐ ﻣﻴﻜﺸﻢ.ﺭﻭﺳﺮﻱ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺸﺘﺶ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.ﻛﻤﻚ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺟﻴﻎ
ﻣﻴﺰﻧﻢ.ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ.ﻛﻮﭼﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺳﺖ. ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺎﻟﺶ ﻣﻴﺒﺮﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ.ﺗﻤﺎﻡ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ.
ﺭﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ.ﻣﻴﺪﻭﺩ.ﻣﻴﺪﻭﺩ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮﻡ.
"ﻛﻮﭼﻪ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ"
ﻣﻴﺪﻭﻡ ﺗﻮﻱ ﻛﻮﭼﻪ.ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ .. ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ... ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ.. ﻫﻤﻪ ﻱ ﻛﻮﭼﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ
ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻴﻜﺸﻨﺪ.
ـــ ﻧﻬﺎﻝ...ﻧﻬــــــﺎﻝ...ﻧﻬﺎﻝ؟!
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺍﺳﺖ.ﺳﺮﻡ ﺗﻴﺮ ﻣﻴﻜﺸﺪ.ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻴﺰ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺿﻌﻒ ﻣﻴﺮﻭﺩ.ﮔﻮﺷﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻴﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ.
"7:00"
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﺴﻮﺯﺩ.ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻴﺴﻮﺯﺩ.ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮﻡ ﻭ ﺳﺮﺟﺎﻳﻢ ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﻢ. ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻨﻢ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ. ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﻡ ﻣﻴﭽﺮﺧﻨﺪ.ﺻﺪﺍﻱ ﺟﻴﻎ ﻣﻴﺸﻨﻮﻡ.
ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮﻡ.ﮊﺍﻛﺘﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺘﻪ ﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮ ﻣﻴﺪﺍﺭﻡ.ﺗﻨﻢ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺗﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻡ.ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺍﻡ
ﺧﻴﺲ ﻋﺮﻕ ﺍﺳﺖ.ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ.ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎﺭﻳﻜﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻣﻴﺎﻓﺘﺪ ﺭﻭﻱ
ﺳﻘﻒ.ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻴﺪﻫﻢ.ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻴﺮﻭﻡ. ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ.
ـــ ﺑﺎ ﺍﺑﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻱ؟!
ـــ ﺧﻮﺑﻢ.
ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺑﺎﺩ ﺧﻨﻜﻲ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻛﻤﻲ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ. ﺷﺎﻝ ﺳﺒﺰﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ.ﺑﺮﺵ ﻣﻴﺪﺍﺭﻡ.ﺳﺮﻡ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ.
ﻣﺎﻩ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ.ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ.ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ. ﻣﺎﻩ ﺭﺍﺯ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ!
ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﭽﺮﺧﻢ.. ﻧﻴﺴﺖ! ﻣﻴﺪﻭﻡ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ.
"ﻛﻮﭼﻪ ﻱ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ"
ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ. ﻣﻴﺮﻭﻡ ﻃﺮﻓﺶ.ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺳﺮﺩ
ﺍﺳﺖ...ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﺩ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻴﺪﻫﺪ.
ـــ ﺑﻴﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻳﻢ.
ـــ ...
ـــ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ!
ـــ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻱ ﻣﻨﻪ!
ـــ ﻧﻴﺴﺖ..ﻫﻴﭽﻲ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ.
ــ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ
ـــ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ.ﺑﺎﻳﺪ !
ـــ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ..
ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪ.
ـــ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ!
ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﻠﻚ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ. ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﺧﺸﻚ.
"ﻣﻲ ﺑﺎﺭﻱ ﺑﺮ ﻣﺰﺍﺭﺵ ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ"
ــ ﻧﻬﺎﻝ!!ﻣﺎﻫﻮ!
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ. ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ.ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﻢ.ﻣﺎﻩ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ.ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ!
ﻛﺎﺵ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻱ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ.
ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﺮﺍﻏﻢ.ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴــــﭙﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ!
ﺩﻟﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ!
ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﻪ ﺩﺭﺗﺮﻱ!
ﻫﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﺭﺩ ﻣﻴﺸﻮﻱ.ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻴﺸﻮﻡ.
ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ,ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻲ ﭘﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﺖ ؟!
ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ... ﻧﻪ! ﻧﻴﺴﺘﻲ! ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ,ﻛﺴﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻟﻬﻪ ﻱ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻧﻴﺴﺘﻲ
.ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻋﺎﺑﺮﻱ ﺍﺯ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ!
ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺳﻮﺯﻥ ﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻲ ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻴﻜَﻨﻲ!
ﻛﺎﺵ ﺩﺳﺖ ﻛﻢ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻳﻞ ﻗﻄﺎﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻱ...
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﻢ ﻧﻜﻨﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ!
ﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻠﻴﻂ ﺩﺭﺑﻪ ﺩﺭﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺨﺮﻱ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﻛﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻛﻨﻢ.
ﺗﻮﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﻭﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻲ ﺭﻣﻘﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺟﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﻦ...ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻻﺍﻗﻞ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﭘﺎﻳﺖ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻟﻤﺮﺩﻩ ﻱ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻣﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ.
ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺮﺍﺩﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﻧﻪ!؟
ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻛﻨﺞ ﺩﻝ ﺳﺎﻝ ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﻲ.
ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﻭ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﻙ ﺑﺮ ﻧﺒﺾ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎ ﻗﺪﻡ ﻣﻴﺰﻧﻲ.
ﻣﺜﻞ ﻗﻨﺎﺭﻱ ﻛﻮﭼﻙ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﻛﺶ ﭼﻜﻪ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﻛﺎﻟﺒﺪ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ.
ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺷﻪ ﻱ ﮔﻨﺪﻡ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻃﺮﺣﻲ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﻴﻨﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﻱ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﻱ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ.
ﻣﺜﻞ ﺭﻗﺺ ﻗﺎﺻﺪﻛﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻚ ﺗﻚ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.
ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﮔﺖ ﻛﻪ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﻮﺍ ﺳﺮ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱِ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﺭﺍﻣﺪ.
ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﺗﺎ ﻋﺸﻮﻩ ﮔﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﺍ,ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺮﺍﻥ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻮﻫﻮﻱ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺠﻞ ﻛﻨﻲ.
ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﺗﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ.
ﻣﺜﻞ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺭﻗﺼﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﮓ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﺩ.
ﻣﺜﻞ ﺍﺷﻚ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﭼﺸﻢ ﺍﺑﺮﻱ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻴﻠﻐﺰﺩ.
ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮﮒ ﺑﺮ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺯﻳﮕﻮﺵ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥِ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﻣﻴﺰﻧﺪ.
ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻱ ﻣﻴﺮﺳﻲ!
ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﻱ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺮﻗﻪ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺒﺶ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺮﺥ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﻣﻴﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺴﺖ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻱ ﻣﻴﺮﺳﻲ!
ﺍﺯ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻱ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺪﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻱ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﻐﻠﺘﻲ.
ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺭﻭﺭﻱ ﺩﺳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻞ ﻫﺎﻱ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ.
ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻱ ﻣﻴﺮﺳﻲ!
ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﺴﻮﻱ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻓﺮﺻﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺜﻞ ﭼﻜﺎﻭﻙ ﺳﺮﺥ ﭘﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﺗﻜﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﺩﺍﻱ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﺎ.
ﺁﺭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﺍ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺷﻮﻕ ﻣﻴﺒﺨﺸﻲ...
ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﻢ ﺷﻮﻳﻢ.
ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﺗﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ.
ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩﺕ!
ﻣﺜﻞ ﭘﺎﻳﻴﺰ... :)
ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ.
ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ,ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ,ﻧﮕﺎﻫﻢ...ﻫﻤﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻱ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ.
ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﻮﺷﻢ ﺭﻭﻱ ﻣﺪﺍﺩ ﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﻲ ﻣﻴﻠﻐﺰﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻫﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ.
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻴﺪﻭﺩ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﺁﺑﻲِ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺍﻱ ﺑﻴﺨﻴﺎﻟﻲ ﺩﻭ ﺩﻭ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ.
ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻏﻠﺖ ﺑﺰﻧﻢ.
ﻗﻠﻌﻪ ﻱ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻢ.
ﺩﻟﻢ ﻫﻮﺍﻱ ﻳﻚ ﺩﻝِ ﺳﻴﺮ ﺁﺏ ﺗﻨﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻮﺝ ﻫﺎﻱ ﺯﻻﻝ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ.
ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﺭﻧﮕﻲ ﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﻮﻡ!
ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﺗﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩﺗﺎﻥ ﻫﺴﺖ؟!
ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎ ﮔﻞ ﺑﺮﻭﻳﺎﻧﻢ.
ﻗﺎﻳﻖ ﺁﺭﺯﻭ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﻮﺿﭽﻪ ﻱ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻨﻢ
.ﺍﺷﺘﻴﺎﻗﻢ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻝ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻘﺶ ﺯﻧﻢ.
ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﻙ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯﻡ
. ﻧﺨﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﻩ ﺑﺰﻧﻢ.
ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰﻡ.
ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﻗﻠﻤﻮﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭼﺸﻤﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﻚ ﺷﻮﻕ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻨﻢ! ﭼﺸﻤﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻴﺒﺎﺭﻧﺪ...
ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ... ﺭﻭﺯﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ.ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﻭﻟﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﻓﺮﻓﺮﻩ ﻱ ﺭﻭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﺪ.ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻜﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﻓﺮﻓﺮﻩ ﺷﻮﻡ.
ﻫﻲ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ: ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻫﺎﻳﺘﺎﻥ,ﻻﺍﻗﻞ ﻓﺮﻓﺮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﺗﺎﻥ ﻫﺴﺖ؟!