salam paeez

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ. 

ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ,ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ,ﻧﮕﺎﻫﻢ...ﻫﻤﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻱ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ.

 ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺑﺎﺯﻳﮕﻮﺷﻢ ﺭﻭﻱ ﻣﺪﺍﺩ ﻫﺎﻱ ﺭﻧﮕﻲ ﻣﻴﻠﻐﺰﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻫﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ. 

ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻴﺪﻭﺩ ﺗﺎ ﻋﻤﻖ ﺁﺑﻲِ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺜﻞ ﮔﻞ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ. 

ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺍﻱ ﺑﻴﺨﻴﺎﻟﻲ ﺩﻭ ﺩﻭ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ.

 ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﻏﻠﺖ ﺑﺰﻧﻢ.

 ﻗﻠﻌﻪ ﻱ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻢ.

 ﺩﻟﻢ ﻫﻮﺍﻱ ﻳﻚ ﺩﻝِ ﺳﻴﺮ ﺁﺏ ﺗﻨﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻮﺝ ﻫﺎﻱ ﺯﻻﻝ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ. 

ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﺭﻧﮕﻲ ﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﻮﻡ!

 ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﺗﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩﺗﺎﻥ ﻫﺴﺖ؟! 

ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎ ﮔﻞ ﺑﺮﻭﻳﺎﻧﻢ.

ﻗﺎﻳﻖ ﺁﺭﺯﻭ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﻮﺿﭽﻪ ﻱ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍﻫﻲ ﻛﻨﻢ

.ﺍﺷﺘﻴﺎﻗﻢ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻝ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻘﺶ ﺯﻧﻢ. 

ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﻙ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎ ﺑﺴﺎﺯﻡ

. ﻧﺨﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮﻩ ﺑﺰﻧﻢ. 

ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰﻡ.

 ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﻗﻠﻤﻮﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭼﺸﻤﻲ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﻚ ﺷﻮﻕ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﻨﻢ! ﭼﺸﻤﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻴﺒﺎﺭﻧﺪ... 

ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ... ﺭﻭﺯﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ.ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﻭﻟﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﻓﺮﻓﺮﻩ ﻱ ﺭﻭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﺪ.ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻜﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﻓﺮﻓﺮﻩ ﺷﻮﻡ.

 ﻫﻲ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﺪ: ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻫﺎﻳﺘﺎﻥ,ﻻﺍﻗﻞ ﻓﺮﻓﺮﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﺗﺎﻥ ﻫﺴﺖ؟!

یک بار، یک بار، و فقط یک بار می توان عاشق شد. عاشق زن، عاشق مرد، عاشق اندیشه، عاشق وطن، عاشق خدا، عاشق عشق .... یک بار ،فقط یک بار. بار دوم دیگر خبری از جنس اصل نیست

نادر ابراهیمی- یک عاشقانه ی آرام

select all + backspace

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻗﺪﻡ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺭﻭﻱ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻣﻪ ﺁﻟﻮﺩ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻳﻢ.ﻧﻘﺶ ﻋﺎﺑﺮﻱ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺩﺭ ﭘﻴﭽﺶ ﻭﻫﻢ ﺁﺳﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﺩﻩ.ﺍﺷﻚ ﻫﺎﻳﻲ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ.ﺍﺷﻚ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺷﺒﻨﻢِ ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ..

ﺟﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﻧﺠﻮﺍﻱ ﺯﻧﻲ ﺑﺮﻣﻴﺨﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﮔﻲ ﻫﺎ ﺭﺍﻫﻲ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺵ ﺁﺳﻮﺩﮔﻲ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻴﻜﻨﺪ.ﻋﻄﺮ ﺁﺷﻨﺎﻱ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺩﺭ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ.ﺳﺮ ﻣﺸﻖ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺫﻫﻦ ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻴﻜﻨﺪ.ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺘﺎﺑﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﻳﺦ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﻋﺒﻮﺭ ﺑﺪﻝ ﻛﻨﺪ.

ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻴﻄﻠﺒﻢ.ﻫﻮﺍﻱ ﺭﻓﺘﻦ ﺗــﭙﺶ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ! ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺖ ﻃﺮﺡ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ.ﺳﺤﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ. ﺟﺎﻣﻪ ﻱ ﺭﻧﮕﻴﻦِ ﮔﺬﺭ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺍﺯ ﺭﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﻋﺸﻖ.ﭘﺎﻱ ﻣﻴﻜﻮﺑﻢ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎ.ﻣﻴﺮﻭﻡ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻫﻴﭻ!ﺍﺯ ﻗﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﻴﭻ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻱ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ.ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺍﺑﺮ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺵ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻴﺸﻮﻡ..ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺵ ﻋﺸﻖ ﻣﻴﺸﻮﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺳـــﭙـﻴﺪﻩ ﺩﻡ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﻴﻜﻨﻢ..

با کفش های غبار گرفته ام

خاک را میکاوم ؛

مردم فکر میکنند منتظر کسی باشم

اما من

در جستوجوی خودم هستم

خودم را میکاوم ..

شهریار بهروز

تابستان نود و دو