ﻛﺎﺵ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻱ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ.
ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﻭﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﺮﺍﻏﻢ.ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴــــﭙﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺎﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ!
ﺩﻟﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ!
ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﻪ ﺩﺭﺗﺮﻱ!
ﻫﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﺭﺩ ﻣﻴﺸﻮﻱ.ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﻴﺸﻮﻡ.
ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ,ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻲ ﭘﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﺖ ؟!
ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ... ﻧﻪ! ﻧﻴﺴﺘﻲ! ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ,ﻛﺴﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻟﻬﻪ ﻱ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻧﻴﺴﺘﻲ
.ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻋﺎﺑﺮﻱ ﺍﺯ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ!
ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺳﻮﺯﻥ ﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻲ ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﻴﻜَﻨﻲ!
ﻛﺎﺵ ﺩﺳﺖ ﻛﻢ ﻧﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻳﻞ ﻗﻄﺎﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻱ...
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﻢ ﻧﻜﻨﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ!
ﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻠﻴﻂ ﺩﺭﺑﻪ ﺩﺭﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺨﺮﻱ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﻛﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻛﻨﻢ.
ﺗﻮﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﻭﻗﺘﻲ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻲ ﺭﻣﻘﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺟﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﻦ...ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻻﺍﻗﻞ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﭘﺎﻳﺖ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻟﻤﺮﺩﻩ ﻱ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﻣﺤﻜﻢ ﺍﺳﺖ.
ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﺮﺍﺩﻱ ﻧﺪﺍﺭﺩ .ﻧﻪ!؟
ای بابا!
چقدر این قشنگ و خیال انگیز بود!
چقدر من متاثر شدم