من یقین دارم که برگ ،
کاین چنین خود را رها کردست در آغوش باد ،
فارغ است از یاد مرگ !
آدمی هم مثل برگ ، می تواند زیست بی تشویش مرگ ،
گر ندارد همچو او آغوش مهر باد را ،
می تواند یافت لطف :
«هر چه باداباد را »
مادر کودکش را شیر می دهد
و کودک از نور چشم مادر
خواندن و نوشتن می آموزد
وقتی کمی بزرگتر شد
کیف مادر را خالی می کند
تا بسته سیگاری بخرد
بر استخوان های لاغر
و کم خون مادر راه می رود
تا از دانشگاه فارغ التحصیل شود
وقتی برای خودش مردی شد
پا روی پا می اندازد
و در یکی از کافه تریاهای روشنفکران
کنفرانس مطبوعاتی ترتیب می دهد و می گوید :
عقل زن کامل نیست …
پیمان : تو اینجا چی کار میکنی؟
لاله : من که گفتم پاشو بیا اون رستورانه!تو گفتی عمو مهرانت دقیقا همین امروز قرار داره بعد مارو باهم ببینه بد مشه برات
- آدرس اینجا رو از کجا گیر اوردی؟
-خیال کردی آقا پیمان خبرا میرسه!
-آخه چه جوری؟
-ببین تو میدونستی که من چقدر دست و پا زدم که برم تو گروه مازیار!نمیدونستی؟بعد اونوقت نمی دونم چه جوری شد یهو یه دفهتو و ترانه جون رفتین تو گروهش منم که بیخیال دیگه آره؟!
-مازیار من و تران ام به زور تو گروه جا داد
-خوب تو زورت زیاد بود یه کاری میکردی منم قبول میکردن!
-اوضاع نمیدونی چه جوریه نمیشه!
-من فقط ازت خواستم پاشی بیای خواستگاریم که اونم نیومدی گند زدی به همه چی رفت پیه کارش
-مگه تو چی کار کردی دو تا چشمو ابرو اومدی همین
-فکر میکنی واقعا آسون بود؟!نمی دونی په پدری از من دراومد؟دختره بیچار رو یه کاری کنم که حسادتش گل کنه چه برسه آقا اون چیزی که میخواد بشه...عاشقت بشه!نخیر آقاجون میدونی برای چی تحمل کردم این همه اذیتو؟ آسون نبود که !برای این تحمل کردم که تو قول داده بودی قول دادی وقتی با ترانه اوکی شدی بلند میشی میای خواستگاری من...
-آروم صداتو بیار پایین صداتو بیار پایین آروم میشنون
-ببین من روت حساب کرده بودم پیمان توهم میدونستی که من چقدر گیرم نمیدونستی؟من بت نگفته بودم بابام میخواد یه زن بگیره هم سن و سال خودم؟!
-دارم میگم اشتباهه تمام قرارای ما احمقانه و اشتباهه.اصلا تو چی کار به بابات داری من اصلا خودم آرزومه بابام زن بگیره این آخره عمری تنها نمونه
-اصلا من برا این چیزا اینجا نیستم که!اومدم بت بگم این رسمش نبود!
-به خدا دلم میخواست حرفتو پیش بیارم!
-پس چرا نگفتی؟!
ترانه : دیگه خودتو اذیت نکن!همه چی رو فهمیدم!
پیمان : مگه قرار نبود بری دانشگاه
ترانه : باورم نمشه!
پیمان : ترانه به خدا اونجوری که فکر میکنی نیست!
ترانه : میدونم اونجوری که فکر میکردم نبود!چون تو منو بازی دادی
لاله : ترانه من !
ترانه : باتو حرفی ندارم
لاله : چرا آخه تو داری اشتباه میکنی
ترانه :پیمان برا اینکه تو خودتو تو دله من جا کنی لاله رو اوردی تو بند که یه جوری نشون بدی که عاشق توِ؟؟آخرسرشم بری خواستگاریش؟آره؟
پیمان : آره ولی نرفتم چون میدونستم اگه بفهمی ناراحت میشمی
- ناراحت...میدونی وقتی اومدم اینجا لاله رو دیدم حرفاتونو شنیدم چه حالی شدم؟چرا این کارو کردی پیمان؟
- ترانه من فقط میخواستم دوسم داشته باشی...
- نداشتم؟!دوست نداشتم؟
-ترانه من نمیخواستم اذیتت کنم!فکر میکردم ولم میکنی میری...یادته میگفتی میخوام برم کانادا پیش مامان بابام؟
- پیمان تو به من دروغ گفتی!
- دروغ گفتم به خاطر اینکه نمی خواستم از دستت بدم
- وقتی سره هیچ و پوچ مثه آب خوردن دروغ میگی و واسه من فیلم بازی میکنی،چه جوری دیگه باید بهت اعتماد کنم؟!هان؟
خواننده: ویگن
شاعر: جمشید ارجمند
دستگاه: آواز بیات اصفهان
دامن‌کشان ، ساقی میخواران از کنـار یاران مست و گیسوافشان ، می‌گریزد
درجـام می ، از شــــرنـگ دوری و زغم محجوری چون شرابی جوشان ، می بریزد
....................
دارم قلبی لرزان ، زغمش دیده شد نگران
ساقی میخواران از کنـار یاران مست و گیسوافشان ، می‌گریزد
{ دارم چشمی گـریـان ، به‌رهش روز و شب بشمارم ، تا بیاید ..... }2
....................
آزرده دل ، ازجفای یاری بی‌وفـا دلداری ماه افسونکاری ، شب نخفتم
با یادش تا ، دامن از کف دادم شد جهان از یادم رازعشقش را در ، دل نهفتم
....................
از چشمانش ریزد به‌دلم ، شور عشق و امید
دامن از کف دادم شد جهان از یادم راز عشقش را در ، دل نهفتم
{ دارم چشمی گـریـان ، به‌رهش روز و شب بشمارم ، تا بیاید ..... }2
من یک فروردینی ام
من همون دیوونه ایم که هیچوق عوض نمیشه...
همونی که همه باهاش خوشالن اما کسی باهاش نمی مونه...
همونی که اونقدر یه اهنگ گوش میده که از ترانه گرفته تا ریتم و خوانندش متنفر بشه....
همونی که هقهق همه رو به جون دل گوش میده اما خودش بغضاش زیر بالش میترکونه.....
همونی که همه فکر میکنن سخته ،سنگه
اما با هر تلنگری میشکنه
همونی که مواظبه کسی ناراحت نشه اما همه ناراحتش میکنن...
همونی که تکیه گاه خوبیه اما واسش تکیه گاهی نیس...
همونی که کلی حرف داره اما همیشه ساکته..
تصویرها. همین است که می‌مانَد. همین است که حالا هم مانده. همین‌جا. گوشه‌ی ذهنی به‌هم‌ریخته. هست و هستی‌اش را به رخ می‌کشد. یادآوری می‌شود. مُدام. تکرار می‌شود و هربار همان است که بوده. همان است که این ذهن به خاطر سپُرده. مردِ آرامی که زنده است ولی مُرده. مردِ مُرده‌ای‌ست که نفس می‌کشد. راه می‌رود. حرف می‌زند. مُرده‌ی متحرّک است. مثلِ صاحبِ این ذهنِ به‌هم‌ریخته. مثلِ وقتی که آینه را می‌بیند. خودش را در آینه می‌بیند. گوشه‌ی چشمش را پایین می‌کشد. صورتش را در آینه معاینه می‌کند.
دندان‌هایش را معاینه می‌کند. لبخند می‌زند. شکلک درمی‌آوَرَد. خیره می‌ماند و می‌گوید «به چی می‌خندی؟ مُرده‌ی متحرّک!» مثلِ وقتی که می‌خوانَد «بعد از مُردنَم، تا یک روز یا بیش‌تر، ناخن‌هام هنوز رشد میکنن... و موهام... و ریشم... انگار از مرگِ من بی‌خبرند...» مثلِ وقتی که زنش دسته‌ی اسکوپِ قهوه را به سرَش می‌کوبد. مثلِ وقتی که از جا بلند می‌شود ولی می‌افتد و سرخیِ خون روی سفیدیِ کاشی‌های آشپزخانه پیداست. مُرده‌ای که به‌هوش بوده تا دقیقه‌ای پیش از این. مثلِ وقتی صدای خسته‌ای آوازی قدیمی را می‌شنود. پیش می‌رود. محوِ زنش می‌شود که صورتش در سایه است. در آستانِ دری باز. نگاه می‌کند. خیره. زن برمی‌گردد و می‌بیندش. لبخند می‌زند. زن ساکت است. گیج. محوِ موسیقی. مثلِ وقتی از زنش می‌پُرسد «چرا بِهِم نمی‌گی؟» و زن جواب می‌دهد «اون آواز... حالَمو خراب کرد...» همین خرابیِ حال است که گوشه‌ی ذهنی به‌هم‌ریخته مانده. جا خوش کرده. همین که مرد در آستانه‌ی مرگ میلِ به زندگی دارد. همین که مرگ در یک قدمی‌ست. همین که زندگی در غیابِ مرد ادامه دارد. همین است که می‌مانَد. همین است که حالا هم مانده. همین‌جا. گوشه‌ی ذهنی به‌هم‌ریخته. هست و هستی‌اش را به رخ می‌کشد. یادآوری می‌شود. مُدام. تکرار می‌شود و هربار همان است که بوده. همان است که این ذهن به خاطر سپُرده. مردِ آرامی که زنده است ولی مُرده. تصویرها ادامه دارند گوشه‌ی ذهنی به‌هم‌ریخته. از نو متوّلد می‌شوند. چشم باز میکنی و می‌بینی مُرده‌ای. ناخن‌ها هنوز رشد می‌کنند. و موها. و ریش. انگار از مرگِ تو بی‌خبرند. انگار این تویی که از همه‌جا بی‌خبری. از همه. از خودت. «چگونه می‌شود به آن‌کسی که می‌رود این‌سان/ صبور/ سنگین/ سرگردان/ فرمان ایست داد؟/ چگونه می‌شود به مرد گفت که او زنده نیست، او هیچ‌وقت/ زنده نبوده است...»
یک ـ دختری که با
خانواده‌اش درگیر است، عاشق پسری است هم سن و سال خودش و با دوست پدرش صمیمی‌تر از
والدینش است.
دو ـ دختری که پس از شنیدن حرف‌های تلخ عشقش پای تلفن بهم ریخته... و شیشه‌ی مشروب
را سرکشیده است.
سه ـ
دختری که از سوی کسی که به او اعتماد کامل داشته مورد تعدی قرار گرفته و با اینکه
رگش را زده به موقع به بیمارستان رسیده و جان سالم به در برده است.
چهار ـ دختری که پس وقوع حادثه بهم ریخته و در پی
انتقام است، انتقامش را هم می‌گیرد.
پنج ـ دختری که مادرش گناه او را به گردن گرفته و
مستأصل است.
شش ـ دختری که فهمیده ماحصل آن حادثه بچه‌ایست در
وجودش.
هفت ـ دختری که با اعتراف به حقیقت حالا یک قاتل است.
هشت ـ دختری که تحت فشار عصبی بچه‌اش را سقط کرده و
هرروز به مرگ نزدیک‌تر می‌شود.
نه -و در آخر دختری که بناست برای اعدام برده شود و از
ترسش می‌گوید.
