جاده ی مرگ

ﻫﻮﺍ ﮔﺮﮒ ﻭ ﻣﻴﺶ ﺑﻮﺩ.ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ.ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻫﺎﻱ ﻛﻢ ﻧﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺖ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩ.ﺑﺎﺩ ﺧﻨﻜﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﻮﺯﻳﺪ.ﻫﻮﺍ,ﺯﻣﻴﻦ,ﺩﺭﺧﺖ .. ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺲ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻭﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻟﺨﺮﺍﺵ ﮔﺮﮒ ﻫﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ.ﺯﻧﻲ ﺩﺭ ﺭﺩﺍﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺗﻜﺎﻧﺶ ﻣﻴﺪﺍﺩ.

 ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺭﻓﺘﻢ.ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ.ﺯﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻻﻻﻳﻲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ.ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺯﻥ ﺭﺯ ﺭﻭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ,ﺭﺯ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺷﺐ!ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪ,ﻛﻮﺩﻛﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻓﺸﺮﺩ..ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺷﺪﻡ.ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻲ ﺭﻭﺣﺶ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺧﻨﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ.ﺭﻋﺸﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭﻟﻲ ﻧﻮﺍﻱ ﻻﻻﻳﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ.ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻣﻪ ﺑﻮﺩ,ﺗﻨﺶ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩ.ﻫﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﻣﻴﺒﺮﺩ.ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﺮﻳﺮی ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺣﺮﻳﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺩ ﻣﻴﺮﻗﺼﻴﺪ.ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ.ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﺩ.ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﻴﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩ.

ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺑﺮﺩﻧﺪ.ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﺯﺩ.ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻲ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﻜﻮﺑﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ. ﻻﻻﻳﻲ ﺯﻥ ﺑﻪ نجوا ﻫﺎﻱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺎﻧﻨﺪﻱ ﺑﺪﻝ ﺷﺪ.ﺍﻭ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﺟﺎﺩﻩ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺭﺩ.ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺘﻨﺪ.ﺑﻲ ﻭﻗﻔﻪ ﻣﻴﺒﺎﺭﻳﺪ,ﻣﻴﻠﺮﺯﻳﺪ,ﻣﻴﻐﺮﻳﺪ..

 ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪ!ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ.ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ.ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ.ﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ.ﺍﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﺴﻲ ﻫﻮﺍ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ.ﻭ ﻧﻮﺍﻱ ﻻﻻﻳﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﺪ...