به برادری که این روزها زیاد بزرگ شده ..

ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻧﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ..

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﻋﻜﺲ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﺕ ﻣﻴﮕﺬﺍﺷﺘﻢ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ.ﺗﻮ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻱ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﭘﺘﻮﻱ ﻣﻦ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ.

ﺗﻮ ﻛﻲ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻱ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺖ؟

ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﻢ ﺑﻔﺸﺎﺭﻣﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﺭﺍ ﺧﻴﺲ ﺑﻮﺳﻪ ﻛﻨﻢ.ﺩﻟﻢ ﻫﻮﺍﻱ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﻏﺮﻏﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺮﺩﻩ. ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﺍ ﻫﺎ ﺑﺒﺮﻱ؟؟ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﻦ ﺑﺒﺮﻣﺖ؟ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﻩ.- ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻭﻟﻲ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﻛﻪ ﺍﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ.ﻧﻪ؟- ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺸﺘﺮﻛﻤﺎﻥ.ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺗﺎﻳﻲ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻴﻜﺸﻴﻢ.ﺗﻴﻠﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺳﺎﺯ ﻣﻴﺰﻧﻢ.ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺷﻌﺮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻲ.ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻪ ﺷﺪ ﻣﻴﺪﻭﻳﻢ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﺎ ﺯﻏﺎﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﻨﻈﻤﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﻜﺸﻴﻢ ﻭ ﻟﻲ ﻟﻲ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.ﺗﻮ ﻣﻴﻤﺎﻧﻲ ﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﻭ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﮕﺬﺭﻡ.ﺻﺪﺍﻱ ﺟﻴﻐﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻴﺴﺖ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮﺩﻱ!ﺑﺮﺩﻱ!ﻣﻦ ﺯﻏﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻴﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺟﻠﻮﻱ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﺮﻧﺪﻩ...

 ﺷﺐ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﻭ ﻏﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﻱ.ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﭘﻴﺸَﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻱ.ﻭ ﻳﻚ ﭼﺮﺍﻍ ﻗﻮﻩ!ﭘﺘﻮ ﺭﺍ ﻣﻴﻜﺸﻢ ﺭﻭﻱ ﺳﺮ ﺟﻔﺘﻤﺎﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺟﻴﻎ ﺑﻜﺸﻲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻐﻠَﺖ ﻛﻨﻢ.ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻴﺪﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ.ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺕ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ.-ﻳﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﺮﺷﺐ ﻫﺮﻃﻮﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﻗﺼﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ.-ﻳﻮﺍﺵ ﻳﻮﺍﺵ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻴﺪﻭﺩ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ...

ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺕ.ﻗﺼﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻣﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻴﻤﻪ ﻧﻤﻴﻤﺎﻧﺪ.ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻃﻤﺎﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﻱ ﺟﻴﻎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻴﺮﻭﺩ..ﺣﺎﻻ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻧﺖ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﻡ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ..

 _ ﺻﺪﺍﻱ ﺳﻪ ﺗﺎﺭ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ_

ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻻﻥ ﺻﺪﺍ ﻣﻴﺰﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻐﻠﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﻢ..ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺲ!