ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺯﻣﺎﻥ,ﺁﺳﻤﺎﻧﻢ ﺯﻫﺮﺧﻨﺪ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻣﺸﺐ! ﺍﺑﺮ ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻣﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻴﻜﺸﺪ.ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻴﺪﺯﺩﻡ.ﻣﻴﺪﻭﺯﻡ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮ ﺟﺎﺭﻱ ِﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎ. ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﻡ ﻫﺠﻮﻡ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ.ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ ﺳﻜﻮﺕ ﺷﺐ. ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ ﻭﻣﻲ ﺑﺮﺩ.
ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﺎﺯﺩﮔﻲ ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻴﺮﺳﻲ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﻋﺒﻮﺭ ﺑﺮﻣﻴﺨﻴﺰﺩ. ﺷﺐ ﺳﺮﺷﺎﺭﻳﺴﺖ ﺍﻣﺸﺐ! ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻛﻦ! ﺻﺪﺍ ﺑﺰﻥ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ,ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻠﻜﻮﺕ.. ﺁﻣﺪﻧﺖ ﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺷﺮﻡ ﺯﺩﻩ ﻣﻴﻜﻨﺪ.. ﺑﻴﺎ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎﺧﻪ ﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰ .ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻴﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻴﮕﺸﺎﻳﻨﺪ.. ﻧﻮﺳﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻳﺖ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﻧﺪ. ﺳﺮﻭﺩ ﺟﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺣﻢ.. ﺑﻴﺎ .. ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺳﺮﺷﺎﺭﻡ ﻛﻦ
اصلن حوصله خوندنشو نداشتم!: )-هیچکدوم!-