بیشتر فکر میکند تا این که حرف بزند.بر عکس من که همیشه این استخوان های زبان بسته ی فکم را تا مرز ازجا در آمدن بالا و پایین میکنم.وقتی حرف میزنم دست هایم را هم زیاد تکان تکان میدهم ولی او بیشتر با چشماهش با نگاهش حرفش را یا بهتر بگویم رمزهای پنهان در کلماتش را میرساند.همین یک ساعت پیش بود.همه این ها را دیده بودم ولی همین یک ساعت پیش بود که فهمیدمشان.فهمیدم چقدر ساکت است و همان چند کلمه ای که میگوید چقدر میتواند سنگین باشد برای به دوش کشیده شدن! فهمیدم چقدر تحمل میخواهد گاهی نگفتن.
- عجیبه!! واقعا عجیبه که تمام این مدت به چشمات نگاه نکرده بودم.ینی نگاه کردم ولی ندیده بودم.این چشما همیشه همین جوری بودن؟!
= چجوری؟!
- همین جوری دیگه!! ینی از وقتی که حرف زدی عوض شدن یا همیشه با همین حال نگاه میکردن
= دید تو عوض شده چون آگاه شدی
- آگاه؟! میدونی که جدی نمیگرم... ترجیح میدم همون جور نادون بمونم.بهتر اینه که تو یه روزی بشینی بگی کاش به این لعنتی نگفته بودم . کاش کاش کاش این لعنتی نمیدونست که ندونستنش بهتر بود!
- نمیدونستی بهتر بود؟!
= نمیدونم راستش به گمونم این ذات آدمه که اینجور چیزارو که فهمید به جای بهتر شدن گند میزنه به همه چیز شایدم ذات منه بهتر بگم من هرکیو دیدم اینجور بوده از جمله خودم
- تو همیشه سعی داری اعتماد دیگری به خودتو ازبین ببری
= ناخوآگاهه راستش اصل این نیست ینی خب ... میشه اینجوری با اون چشمات نگام نکنی؟! چی میگفتم اصلا؟!
- همیشه همینجوری نگات میکردم تو امروز فقط معناشو میدونی!
= نه... ینی آره خب یه بار یکی بهم گفت از نگاهت از زبون چشمات راستش تو اون روزا برام مهم نبود بود ولی جدی نبود تا الانم جدی نیست جدی بودن رو نمیتونم درک کنم اصلا
- حرف من جدی نیست
= نه اونقدر بچه ای که بگم جوگیری نه خب من ولی بچه ام اونقدی که راحت گول بخورم جو گیر شم من خیلی حرف زدم ببین من زیاد حرف میزنم شاید این حرفا یه جورایی ... من همیشه شبیه حرفام نیستم.
- میدونم!
= هوف... نمیدونم چی بگم دیگه!
- همیشه باید بگی؟!
= نه خب نمیدونم نمیدونم فقط لطفا نگام نکن! نکن!
-باشه تو دیوونه نشو باشه!
=چرا کاری میکنی بترسم من؟!
- من؟!
= هوف... بیخیال...بهتره منم یاد بگیرم یکم فک کنم...میخوام فک کنم خیلی فکر دارم خیلی...میحوام تنهایی بش فک کنم...
حالا که فکر میکنم میبینم همیشه همین طور نگاه میکرد ولی میان حرف زدن هاسم هیچ وقت ندیده بودم.هیچ وقت!!
ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺶ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﺎﺭﻡ ﺑﻬﻢ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺑﻮﺩﻩ.ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻭﻟﺶ...ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺎﻻ ﺑﻮﺩﻡ.ﻳﺎﺩﻣﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺷﻤﻮ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﺎﺱ ﺑﻴﺎﺩ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻌﺪﺵ ﻛﻪ ﻧﺸﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻭ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﺑﻬﻢ.ﻳﺎﺩﻣﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻛﻼﺱ ﺑﺸﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺭﻓﺖ ﺍﻭﻝ ﭘﻨﺞ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺶ ﻛﻨﺎﺭ.ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻭﺍﺳﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﺷﻜﻞ ﻣﻨﻲ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺗﻮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻱ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺖ ﻛﻨﺎﺭ.ﺍﻭﻥ ﺁﺩﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮﻥ ﺩﺳﺸﻮﻧﻮ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻢ ﻣﻴﻜﺸﻮﻧﺪﻡ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻳﻪ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﻣﻴﻮﻣﺪﻥ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮﺗﺸﻮﻥ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﻭﻧﻮﺭ ﺗﺮ.ﻳﺎﺩﻣﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻧﺸﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪﻡ.ﺑﻌﺪ ﺍﻭﻥ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺸﻦ ﺷﺪﻥ ﻭﻟﻲ ﺍﻭﻥ ﺣﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﭘﺲ ﺧﺮﺍﺑﺶ ﻛﺮﺩﻡ.ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ؟!ﺗﻮ ﻭ ﻳﺎﺱ ﻭ ﻳﮕﺎﻧﻪ... ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻢ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻦ...ﺍﻳﻨﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺲ.ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺲ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺨﺮﺑﻢ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻧﻪ!ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﻣﻴﺎﺭﻡ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺎﺭﻡ...ﺍﻣﺎ ﻳﻪ ﺑﺎﺭ ﻳﻪ ﺟﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺯﻭﺩ ﭘﺮﻳﺪﻡ ﻭﺳﻂ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺼﺪﻡ ﻛﻤﻚ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ.ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻴﮕﻢ ﻛﺎﺵ ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺩﺳﺘﺘﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻓﻴﻖ ﺩﻳﻮﻭﻧﻬﻪ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻱ ﻭﻟﻲ ﭘﺎﺕ ﻫﺴﺘﻢ.ﻛﺎﺵ ﺑﺠﺎﻱ ﻛﻤﻚ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮﻩ ﺣﺮﻑ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺧﻮﺩﻣﻢ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﻛﺎﺵ ﺑﺠﺎﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪﻣﺖ ﺩﺱ ﺳﻤﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺍﺕ ﻳﻪ ﻓﻜﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ...ﺭﻓﻴﻖ ﺩﻳﻮﻭﻧﻬﻪ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻭﺳﻂ ﻣﺎﺟﺮﺍﺕ... ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﺁﻳﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﺑﻮﺩ؟!ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺗﻨﻔﺮ....ﺍﻻﻥ ﺩﻳﺮﻩ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻳﺮ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﻮ ﻫﺲ ﻧﻪ ﺍﻭﻥ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻮﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺍﮔﻪ ﭘﺎﻱ ﻣﻦ ﻭﺳﻂ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ؟!ﺑﻌﻴﺪ ﻣﻴﺪﻭﻧﻢ...ﺑﻌﻴﺪ!
ﭖ.ﻥ ﺍﻭﻧﻲ ﮔﻔﺘﻤﻮ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻩ...ﺭﺍﺳﺶ ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻲ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪﻡ ﻳﺎﺩ ﻳﻜﻲ ﻣﻴﻮﻓﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻱ...ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺮﺵ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﻳﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻨﻮ ﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯﻩ... :)
ﺑﺎﻭﺭ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﻴﻪ.ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ ﺗﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﻢ ﺷﻚ ﺩﺍﺭﻩ.ﺁﺧﺮﺵ ﻫﺴﺘﻦ ﭼﻴﺰﺍﻳﻲ,ﻛﺴﺎﻳﻲ,ﺣﺘﻲ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭﺷﻮﻥ ﺩﺍﺭﻱ.ﺑﺮﺍﺕ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪﻥ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻣﻴﻤﻮﻧﻦ.ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﺷﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ.ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ.ﻳﺎ ﺷﺨﺼﻲ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﻮ.ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﺎ ﺭﻫﮕﺬﺭ.ﻧﻘﻄﻪ ﻱ ﺍﺷﺘﺮﺍﻙ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺍﻳﻨﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻮﻩ.ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﻭﺵ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺯﺵ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻴﻜﻨﻲ...ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺎﻳﺪ ﮔﺎﻫﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ.ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭﺵ ﻛﻨﻲ ﺣﺘﻲ ﺗﻮﻱ ﺧﻠﻮﺗﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺕ! ﻭﻟﻲ ﻳﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻳﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪﻱ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺩﻟﺖ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻭﻥ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺗﻮﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.ﺍﺯ ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺍﻭﻥ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺗﻮﻩ.ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻴﺖ.ﻫﻤﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﺕ.ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎﺧﻮﺍﻩ...ﺁﺥ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻭﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻱ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻳﺰﻩ.ﺁﺥ ﺍﺯﻭﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭﺕ ﭘﺨﺶ ﺑﺸﻪ.ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺒﺎﺷﻪ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻪ.ﺍﻭﻧﻮﻗﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻪ ﺳﻢ ﻣﻬﻠﻚ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﺩ ﺩﻭﻧﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﺳﻠﻮﻻﺗﻮ ﺁﺗﻴﺶ ﺑﺰﻧﻪ.ﺑﺎﻭﺭ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻴﺸﻪ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﻴﺸﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺍﻭﻧﻮﻗﺘﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻴﻜﻨﻲ.ﻣﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺮﻩ.ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮ ﺗﻮﻱ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﻣﻌﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﺖ ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﻭﺑﺎﺭﺱ....ﺑﺎﻭﺭ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﻴﻪ.ﺍﮔﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺴﻲ ﺷﺪﻳﻢ ﻧﺎﺑﻮﺩﺵ ﻧﻜﻨﻴﻢ...ﻧﺎﺑﻮﺩﻳﻪ ﺩﺭﺩﻧﺎﻛﻴﻪ...!
ﻣﻴﮕﻪ ﮔﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﻫﺮﭼﻲ ﻛﻪ ﺷﺪﻩ.ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻤﻴﺎﺭﻡ.ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﺵ ﻣﻴﻜـﻨﻢ.ﻣﻴﮕﻪ ﻫﺮﻛﻲ ﺧﺮﺑﺰﻩ ﻣﻴﺨﻮﺭﻩ ﺧﺐ ﭘﺎﻱ ﻟﺮﺯﺵ ﻣﻴﺸﻴﻨﻪ.ﻛﺴﻴﻮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻛﺮﺩ.ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺬﺍﺵ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻭ ﺯﺑﻮﻧﺸﻮ ﺑﺮﻳﺪ.ﻣﺎ ﺣﺘﻲ ﺗﻮ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ.ﺍﮔﻪ ﻛﺴﻲ ﺟﺮﻣﻲ ﺭﻭ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﻭ ﺍﻃﻼﻉ ﺑﺪﻩ ﺣﺘﻲ ﺍﮔﻪ ﺟﺮﻡ ﻃﻮﺭ ﺩﻳﮕﻪ ﺍﻱ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺠﺮﻡ ﻧﻴﺴﺖ.ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺟﺮﻡ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻱ ﭘﻠﻴﺴﻪ ﻧﻪ ﻣﺨﺒﺮ!ﻣﻴﮕﻢ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺍﺯ... ﻳﺠﻮﺭﻱ ﻧﮕﺎﻡ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻴﺸﻢ.ﺻﺪﺍﺵ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻩ ﭼﺮﺍ؟!ﻭﺍﻗﻌﺎ ﭼﺮﺍ ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﻛـﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺑﺪﺍ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺑﺎ ﻣﻘﺼﺮﺍ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﺎ ﻫﻴﺸﻜﻲ ﭘﺎﻙ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻬﺎﻝ ﻫﻴﺸﻜﻴﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﻢ. ﺳﺮﻣﻮ ﻣﻴﻨﺪﺍﺯﻡ ﭘﺎﻳﻴﻦ.ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺍﻳﻨﻮ ﻛﺴﻲ ﻣﻴﮕﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﻘﺼﺮ ﺩﻳﺪﻩ.ﻣﻴﺸﻨﻮﻩ.ﺳﺮﺷﻮ ﻛﺞ ﻣﻴﻜﻨﻪ.ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﻣﻴﺎﺭﻩ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻡ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺩﺍﺭﻩ ﻏﺼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺭﻩ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﺟﺮ ﻣﻴﻜﺸﻪ.ﻣﻴﮕﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮﺍﻱ ﺗﻮ ﺭﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻃﺮﻑ ﻣﻨﻲ ﻧﻪ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ... ﺳﺮﻣﻮ ﻣﻴﺎﺭﻡ ﺑﺎﻻ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﻪ ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﺸﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺑﺸﻪ ... ﻧﻔﺴﺸﻮ ﺑﺎ ﺻﺪﺍ ﻓﻮﺕ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻓﻌﻼ ﮔﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻴﺖ ﺑﺮﺱ....
_ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﻤﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻴﺪﻭﻧﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺍﻭﻥ ﺍﻣﻴﺪﺍ ﭘﺮ ﺯﺩ ﺭﻓﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﺩﺱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺩﻫﻨﻢ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺍﻳﻨﻘﺪ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻡ ﻣﺰﻩ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻓﺖ...ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻤﻴﮕﺬﺭﻩ...ﻧﻪ؟!
= ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﭘﺎ ﻣﻴﺸﻲ ﻫﻤﻮﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﻤﻮﻥ ﺧﺒﺮﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺸﻨﻮﻱ ﻭ ﺷﻮﻛﻪ ﺷﻲ
_ ﺧﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺁﺩﻡ ﻧﺮﻩ ﺳﺮ ﺧﺎﻙ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺁﺩﻡ ﺑﺸﻴﻨﻪ ﻛﻨﺞ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﺲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﻭﺭﺕ ﻣﻴﺸﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺘﺎ ﻓﻚ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﻭ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮﻱ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺵ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺍﺷﻚ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﻪ؟!ﻭﻟﻲ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩﻩ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺭﺩﻩ ﻣﺜﻼ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﻧﻤﺮﺩﻡ؟!ﻣﻦ ﺍﮔﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻓﻮﻗﺶ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻏﺼﻤﻮ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻳﻪ ﺟﻤﻌﻴﺘﻴﻮ ﻋﺬﺍ ﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩ...
= ﻳﺎﺩﺗﻪ ﺍﻭﻥ ﺷﻌﺮﻩ؟!ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺰﻱ
_ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻮ ﺭﻭﻱ/ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﻭﻥ ﺭﻭﻱ ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ
= ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺷﺪ ﻣﺮﮔﺸﻮ ﻳﻪ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺑﺒﻴﻨﻲ؟!
_ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﻳﻪ ﺟﻮﺭ ﺑﺪﻱ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﻜﺸﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﺩﻭﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﻥ ﺳﻠﻮﻻﻣﻮ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻛﻨﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺭﻭﺣﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﻜﺸﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ
= ﭘﺲ ﻳﺎﺩﺕ ﺁﻭﺭﺩﻩ... ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟!ﺷﺪﻩ ﺑﺨﻮﺍﻱ ﺑﺪﻭﻧﻲ ﻛﺠﺎﻱ ﻛﺎﺭﻱ؟!
_ ﻫﻮﻡ...
=ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ ﺣﺘﻲ ﻣﺮﺩﻧﺸﻢ ﺩﺭﺱ ﺩﺍﺭﻩ...!
ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ!ﻭﻗﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻋﻤﺪﻱ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﺸﺪ!ﻗﺘﻞ؟!ﺭﻓﻴﻖ ﻣﺎﺭﻭ ﻛﺸﺘﻦ!ﭼﻄﻮﺭﻱ ﺩﻟﺶ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺩﺭﻭ ﺭﻭﺕ ﺑﺒﻨﺪﻩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺁﺗﻴﺶ ﺣﺒﺲ ﺑﺸﻲ؟؟!ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻢ...ﻛﺎﺵ ﻣﻴﺸﺪ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻴﺸﺪ...