بهار

امسال نیز چون سالهای پیش بی آن که دیده را،مجال نگاه بود،چون صاعقه گذشت!
..
هرفصل ِ آن :

یا رویش سبزینه بود و گل  مستی و شور وشوق 
 یا

یورش ِ تیغ تیز ِآفتاب عطش سوز در تموز یا ریزش بیجان برگهای  بی تکیه گاه رها در آغوش بادها، وسیب وُ سکوت وُ

 صبر، 

یا

 سپیدی به روی خاک آشوب مه و برف سنگینِ و سرد، چون چنبری کلف در خواب ِ ریشه و رؤیای هر علف!!

..سالی که می رسد   این مدار و سنت دیرینه ی این چرخ لاژورد مانند آن همه پارینه سالها   این گونه بگذرد!
...
اما
اکنون که منمانند رود بی خروشی پر از وقار با بستری ز جوی وُ پر از چشمه سارها

دلخوش به باغ ِ گل و سیب ِ سرخ خویش آرام تر ز سالهای گذشتهره می برم به پیش



تو،

هم چون نهال ِتُرد لطیفی از شاخسار خلقت زیبای کردگار پر از طراوت و شادی با

 شور و پر امید  به روشنی فردای خویشتن سر می دهی ترانه ی زیبای زیستن !

زین پس  بالا بلند و پاک چون سرو سربلندپیوسته شاد زی