نفرین شده ام...

رفیق ، دوست ، مالک ، محبوب ، او ... هرچی که هستی.. دارم سرسام میگیرم !

عزیز من ! تو که خودت رو، الااقل خودت رو، میشناختی پس چرا منو به این راه کشوندی؟؟

اینقدر شبیه تو شدم که خودم رو گم کردم!

لعنت..

همه جا هستی.. توی کتابام.. لای آهنگام.. حتی بین پرده های تار مامان!!!

من گناهم چی بود؟؟

گناه من گذشته ی بهم ریخته ی آدم های دور و برم بود که من رو هم به اینجا کشوند؟؟

گناه من این نگاهمه که هنوز که هنوزه تنها سلاح منه ؟؟ اون هم چه سلاح نفرین شده ای!!

گناهم گیر کردن توی این جهنمه؟؟ گناهم چیه که همه باید ره گذر باشن ؟؟

گناهم چیه که « تو» باید سر راهم قرار میگرفتی ؟؟