ﺷﺎﭘﺮﻛﻲ ﺭﻭﻱ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ ﺁﺭﻣﻴﺪﻩ.ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺣﺰﻥ ﺍﺳﺖ.ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﺎﻝ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻳﺖ ﺩﺍﺭﺩ.ﺍﺷﻚ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻣﻴﺒﻴﻨﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭﻱ!
ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻴﺘﺎﺑﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺗَﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻮﺭﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻱ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻴﺰﻧﺪ.ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺳﺖ ﺳﻮﻳﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ.ﻣﻲ ﺁﻭﻳﺰﻣﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻛﻪ ﺗﺎﺏ ﺧﻮﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺑﭽﺮﺧﺪ. ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺣﺰﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺸﺪ.
ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺁﺷﻔﺖ!ﺑﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﺳﻼﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﺗﻮﻫﺎﻱ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺭﺳﻴﺪﻥ ﺷﺒﻲ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺭﺥ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺣﺰﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﻛﺸﻴﺪﻥ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺷﻮﻕ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺳﺒﻚ ﺳﺮﺍﻧﻪ ﻱ ﻏﻢ. ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ نابودی! ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺼﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ..
کاش شاپرک من هم به غمام پرکشیدن یاد میداد و به دلم شوق تماشا ...
شاپرک نسیب همه نمیشه!قدرشو بدون دخترک
ممنون که یادم انداختین ..
قدرش رو خواهم دونست! :)