سیاهی

ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻡ.ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ.ﺳﺮﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﻴـــــﭙﻴﻮﻧﺪﺩ.ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻫﺎﻳﻢ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺠﺴﻢ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﻏﺬ "ﺁﺭﺍﻣﺶ" ﺭﺍ ﺧﻄﺎﻃﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﻧﻘﺶ ﻣﻴﺰﻧﺪ.ﺩﺭ ﻗﻮﺱ ﺷﻴﻦ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ.ﺫﻫﻨﺶ ﺑﻬﻢ ﻣﻴﺮﻳﺰﺩ.ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺳﺮﻳﻊ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﻜﺸﺪ.ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﻮﻫﺮ.ﺟﻮﻫﺮ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻴﺎﺑﺪ

.ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺟﻮﻫﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﻳﺸﻪ ﻣﻴﺪﻭﺍﻧﺪ.ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﻭﺣﺸﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺍﺷﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﮋﻩ ﺍﻡ ﻣﻴﭽﻜﺪ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ.ﺳﻴﺎﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﻟﻜﻪ ﻱ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﻳﻜﺪﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻣﻴﺪﺭﺧﺸﺪ.ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻴﺠﻮﺷﺪ.ﺷﺮﻩ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭ ﻣﻴﺰ.ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ.ﺍﻣﺘﺪﺍﺵ ﺷﻜﻞ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ.ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻛﺞ ﻭ ﻣﻌﻮﺟﺶ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﭼﻨﮓ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ.ﺟﻴﻎ ﺧﺸﻨﻲ ﻣﻴﻜﺸﻢ.ﺳﺮﻳﻊ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮﻡ.

ﺭﮔﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ.ﻣﻴﺪﻭﻡ ﺳﻤﺖ ﺁﻳﻨﻪ.ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﻴﺠﻮﺷﺪ.ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮﻡ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺟﺎﻱ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﻭﻱ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ.ﺑﺎﺭﻳﻜﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍﻩ ﻣﻴﺠﻮﻳﺪ.ﺳﺴﺖ ﻣﻴﺸﻮﻡ.ﺯﺑﺎﻧﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ.ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﻴﻎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻴﻨﮕﺮﻡ.ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ.

ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻮﺝ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ.ﻗﻠﺐ ﺗــــﭙﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ.ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺟﺴﻢ ﺗـــﭙﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺵ ﻣﻴﻜﻨﺪ.ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﻣﻴﻔﺸﺎﺭﻡ.ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺭﻭﻱ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﻢ.ﻭﻟﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺳﺮﻡ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻫﺎﻱ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙ ﻭ ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺳﻴﺎﻫﻴﺴﺖ. ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﺎﺯﻭﻳﻢ ﺭﺍ ﭼﻨﮓ ﻣﻴﺰﻧﺪ.ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﻜﺸﺪ.ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺻﺪﺍﻱ ﺟﻴﻎ ﺩﻝ ﺧﺮﺍﺵ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ.

ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﻜﺸﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﺑﺪﻝ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ.ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﻧﻲ ﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﭽﻜﺪ...

چهارشنبه

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

:) :(

ﻧﻬﺎﻝ ﮐﻮﭼﮑﻢ!

ﭼﻘﺪﺭ ﻏﺮﯾﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ! ﺷﺒﻨﻢ ﺧﯿﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻟﻄﯿﻔﺖ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﯿﮑﻨﺪ، ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﭘﺎﮐﺖ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﯿﺮﯾﺰﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻏﻮﺵ ﺳﺮﺩ ﺧﺎﮎ، ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﻟﻨﺸﯿﻨﺖ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺗﺎﻗﭽﻪ ﯼ ﮔﻠﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ!

ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺖ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ، ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﭘﺮ ﮐﻼﻣﺖ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯿﮑﻨﺪ!

ﭼﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺁﺭﻣﯿﺪﻩ ﻭ ﭼﻪ ﺗﭙﺶ ﮐﻮﺑﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺕ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ!

ﭼﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﻢ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺩﻥ! ﻭ ﭼﻪ ﺷﺮﻣﯽ ﻣﯿﻨﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮﺧﯽ ﺻﻮﺭﺗﻢ! ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺑﺎﺯﯾﮕﻮﺵ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﻤﯿﺪﻫﻨﺪ، ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻧﻬﺎﻝ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺁﺑﯽ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮﺕ ﺟﺎﺭﯾﺴﺖ، ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺧﯿﺮﮔﯽ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ، ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﭙﯿﺪﺵ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻠﺒﻢ ﻭﺭﻕ ﻣﯿﺰﻧﺪ، ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﮐﻮﭼﮏ ﺩﺭﺩ ﻫﺎﯾﻢ، ﺩﺳﺘﺎﻥ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ﺁﺑﯽ ﻣﻠﮑﻮﺕ!

 ﻧﻬﺎﻝ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﻝ ﮐﻮﭼﮑﯿﺴﺖ؛

 ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﺗﭙﻨﺪﻩ ﺍﺵ، ﺁﺗﺶ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﯿﮑﻨﺪ!

..ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻗﻠﻤﺖ ﺳُﺮﻧﺎﻱ ﺳـــــﭙﻴﺪﻱ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﺴﺪﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲِ ﺑﻐﺾ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﻜﺸﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺏِ ﺣﻴﺎﺕ,ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﻴﺪﻫﺪ؟؟ ﻧﻪ!ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ...

ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺩ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻴﺮﻗﺼﺎﻧﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﻳﻲ ﻛﻨﻢ .. ﻭﻟﻲ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻠﻮﺩﻱ ﺭﺍ, ﮔﺮﭼﻪ ﻓﺎﻟﺶ, ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﻨﻢ؟؟ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﮔﻪ ﮔﺪﺍﺭﻱ ﺻﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﻢ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻏﻢ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺷﻔﺎﮔﺮﺕ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺩﺍﻏﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻻﻻﻳﻲ ﺑﺨﻮﺍﻧﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻣﻴﺪ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﻛﻨﻢ؟؟؟ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﻴﺎﻫﺖ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ؟؟ ﺍﺻﻼ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺽ ﺑﮕﻴﺮﻡ, ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ,ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺻﺪﺍﻳﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﻢ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﻮﺩ؟؟

ﻫﺎﻥ ﺧﺪﺍ؟؟ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﺕ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﻝ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻟﻤﺲ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺮﺳﻢ؟؟ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺧﺪﺍﻳﻢ؟؟ﻣﻴﺸﻮﺩ!؟

پ.ن : لرزش دستام موقع نوشتن جواب گویای همه چیز بود................ : )

تاب سفید

موسیقی: Childhood Remembered

ﮔﺎﻫﻲ ﺩﻟﻢ ﻫﻮﺍﻱ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺭﻭ ﻣﻴﻜﻨﻪ.

ﻫﻮﺍﻱ ﺍﻭﻥ ﺗﺎﺏ ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻪ ﺣﻴﺎﻁِ ﺧﻮﻧﻪ ﻱ ﺑﭽﮕﻲ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﻴﻜﻨﻪ.ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺰﺭﮔﻪ ﺑﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻓﺘﺮﺍﺵ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﺭﻭﻱ ﺗﺎﺏ.ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻡ ﻃﺮﻓﺶ,ﺑﺸﻴﻨﻢ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯﺵ ﺑﺨﻮﺍﻡ ﻫﻠﻢ ﺑﺪﻩ.ﺩﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ ﺭﻭ ﺑﻜﺸﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻡ ﻭ لپمو ﺑﻜﺸﻪ ﻭ ﺑﮕﻪ:

 ﻣﮕﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻪ ﺧﻼﺹ ﺷﺪ؟؟

 ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺩﻱ ﺑﺨﻨﺪﻡ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺪﻥ..

ﺗﺎﺏ ﺗﺎﺏ ﻋﺒﺎﺳﻲ,ﺧﺪﺍ ﻣﻨﻮ ﻧﻨﺪﺍﺯﻱ

ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺰﺭﮔﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﻫﻠﻢ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﻢ ﺑﺨﻮﻧﻪ:

ﺍﮔﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻨﺪﺍﺯﻱ,ﺩﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﻡ ﺑﺎﺯﻱ

 ﺗﺎﺏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮﻩ.ﺣﻴﺎﻁ ﭘﺮ ﺑﺸﻪ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ.ﺑﺎﺯﻡ ﺑﺮﻡ ﺑﺎﻻﺗﺮ.ﺍﻭﻧﻘﺪﺭﻱ ﻛﻪ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻮﺕ. ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻴﺎﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ,ﺑﺎ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺑﮕﻪ :

ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺵ!ﺍﻻﻥ ﻣﻴﻮﻓﺘﻲ..

 ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺟﻴﻎ ﺑﻜﺸﻢ,ﺑﺨﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﮕﻢ:

ﺍﮔﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻨﺪﺍﺯﻩ ﺩﻳﮕﻪ ﻧﻤﻴﺮﻡ ﺑﺎﺯﻱ.

 ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻱ ﻣﻴﻮﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎ ﺑﺎﺯ ﺑﺸﻪ.ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺰﺭﮔﻪ تاب ﺭﻭ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻩ.ﻣﻨﻮ ﺑﻐﻞ ﻛﻨﻪ ﻭ ﺑﺪﻭﻩ ﺗﻮﻱ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻱ ﭼﻤﻦ ﻛﺎﺭﻱ.ﺩﺳﺘﺎﻣﻮ ﺑﮕﻴﺮﻩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﭼﺮﺥ ﺑﺰﻧﻴﻢ.ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻭﺭ ﺳﺮ ﺟﻔﺘﻤﻮﻥ ﺑﭽﺮﺧﻪ ﻭ ﺑﻴﻮﻓﺘﻴﻢ ﺭﻭﻱ ﭼﻤﻦ ﻫﺎﻱ ﺧﻴﺲ

...

 ﺑﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻱ ﭼﻤﻦ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻩ.ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺫﻭﻕ ﻣﻴﮕﻪ:

ﺧﺎﻟﻪ!ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ!

 ﺑﻌﺪ ﻳﻬﻮ ﻏﺼﻪ ﻣﻴﺸﻴﻨﻪ ﺗﻮﻱ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﻟﺮﺯﻭﻥ ﻣﻴﮕﻪ:

 ﺧﺎﻟﻪ!ﭼﺮﺍ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻲ؟

ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ.ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻴﮕﻢ:

 ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﻱ ﻧﻘﺎﺷﻴﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ!

ﻣﻴﺨﻨﺪﻩ.ﮔﻮﻧﻪ ﻡ ﺭﻭ ﻣﻴﺒﻮﺳﻪ.ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺭﻭ ﻣﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻴﮕﻪ:

 ﻣﺎﻝ ﺗﻮ!

ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺍﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺰﻡ..

ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺧﺪﺍ!ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻢ ﺩﻟﻢ ﻫﻮﺍﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭ ﻣﻴﻜﻨﻪ!ﻧﻪ!؟

آخرین نامه به گل لیلی

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

به برادری که این روزها زیاد بزرگ شده ..

ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻧﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ..

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﻋﻜﺲ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺍﺕ ﻣﻴﮕﺬﺍﺷﺘﻢ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ.ﺗﻮ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻱ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﭘﺘﻮﻱ ﻣﻦ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ.

ﺗﻮ ﻛﻲ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻱ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻣﺖ؟

ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﻢ ﺑﻔﺸﺎﺭﻣﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﺭﺍ ﺧﻴﺲ ﺑﻮﺳﻪ ﻛﻨﻢ.ﺩﻟﻢ ﻫﻮﺍﻱ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﻏﺮﻏﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺮﺩﻩ. ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﺍ ﻫﺎ ﺑﺒﺮﻱ؟؟ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻲ ﻣﻦ ﺑﺒﺮﻣﺖ؟ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﻩ.- ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﺧﻮﺏ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻭﻟﻲ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﻛﻪ ﺍﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ.ﻧﻪ؟- ﺑﻴﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺸﺘﺮﻛﻤﺎﻥ.ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺗﺎﻳﻲ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻣﻴﻜﺸﻴﻢ.ﺗﻴﻠﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺳﺎﺯ ﻣﻴﺰﻧﻢ.ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺷﻌﺮ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻲ.ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻪ ﺷﺪ ﻣﻴﺪﻭﻳﻢ ﺗﻮﻱ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﺎ ﺯﻏﺎﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﻨﻈﻤﻲ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﻜﺸﻴﻢ ﻭ ﻟﻲ ﻟﻲ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.ﺗﻮ ﻣﻴﻤﺎﻧﻲ ﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﻭ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﮕﺬﺭﻡ.ﺻﺪﺍﻱ ﺟﻴﻐﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻴﺴﺖ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻲ ﺑﺮﺩﻱ!ﺑﺮﺩﻱ!ﻣﻦ ﺯﻏﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻴﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺟﻠﻮﻱ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ ﺑﺮﻧﺪﻩ...

 ﺷﺐ ﻣﻴﺸﻮﺩ.ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﻭ ﻏﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﻱ.ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﭘﻴﺸَﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻱ.ﻭ ﻳﻚ ﭼﺮﺍﻍ ﻗﻮﻩ!ﭘﺘﻮ ﺭﺍ ﻣﻴﻜﺸﻢ ﺭﻭﻱ ﺳﺮ ﺟﻔﺘﻤﺎﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺟﻴﻎ ﺑﻜﺸﻲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻐﻠَﺖ ﻛﻨﻢ.ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻴﺪﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ.ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺕ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ.-ﻳﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﺮﺷﺐ ﻫﺮﻃﻮﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﻗﺼﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ.-ﻳﻮﺍﺵ ﻳﻮﺍﺵ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻴﺪﻭﺩ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ...

ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺕ.ﻗﺼﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﻴﭻ ﻛﺪﺍﻣﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻴﻤﻪ ﻧﻤﻴﻤﺎﻧﺪ.ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻃﻤﺎﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﻱ ﺟﻴﻎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻴﺮﻭﺩ..ﺣﺎﻻ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻧﺖ ﺭﻭﻱ ﺳﺮﻡ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ..

 _ ﺻﺪﺍﻱ ﺳﻪ ﺗﺎﺭ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ_

ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻻﻥ ﺻﺪﺍ ﻣﻴﺰﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻐﻠﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﻢ..ﻣﻲ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺑﺲ!

جاده ی مرگ

ﻫﻮﺍ ﮔﺮﮒ ﻭ ﻣﻴﺶ ﺑﻮﺩ.ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ.ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻫﺎﻱ ﻛﻢ ﻧﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺖ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩ.ﺑﺎﺩ ﺧﻨﻜﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﻮﺯﻳﺪ.ﻫﻮﺍ,ﺯﻣﻴﻦ,ﺩﺭﺧﺖ .. ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺲ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻭﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻟﺨﺮﺍﺵ ﮔﺮﮒ ﻫﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ.ﺯﻧﻲ ﺩﺭ ﺭﺩﺍﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺗﻜﺎﻧﺶ ﻣﻴﺪﺍﺩ.

 ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺭﻓﺘﻢ.ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ.ﺯﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺍﺷﺖ.ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻻﻻﻳﻲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ.ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺯﻥ ﺭﺯ ﺭﻭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ,ﺭﺯ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺷﺐ!ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪ,ﻛﻮﺩﻛﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﻓﺸﺮﺩ..ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺷﺪﻡ.ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻲ ﺭﻭﺣﺶ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺧﻨﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ.ﺭﻋﺸﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭﻟﻲ ﻧﻮﺍﻱ ﻻﻻﻳﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ.ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﻣﻪ ﺑﻮﺩ,ﺗﻨﺶ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺍﺑﺮ ﺑﻮﺩ.ﻫﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺳﻔﻴﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﻣﻴﺒﺮﺩ.ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﺮﻳﺮی ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺣﺮﻳﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺩ ﻣﻴﺮﻗﺼﻴﺪ.ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ.ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﺩ.ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﻴﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩ.

ﺍﺑﺮﻫﺎﻱ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺑﺮﺩﻧﺪ.ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﺯﺩ.ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻲ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻴﻜﻮﺑﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ. ﻻﻻﻳﻲ ﺯﻥ ﺑﻪ نجوا ﻫﺎﻱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺎﻧﻨﺪﻱ ﺑﺪﻝ ﺷﺪ.ﺍﻭ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﺟﺎﺩﻩ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺭﺩ.ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺘﻨﺪ.ﺑﻲ ﻭﻗﻔﻪ ﻣﻴﺒﺎﺭﻳﺪ,ﻣﻴﻠﺮﺯﻳﺪ,ﻣﻴﻐﺮﻳﺪ..

 ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪ!ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻫﺎﻱ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ.ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ.ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ.ﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻨﺶ ﮔﺬﺷﺖ.ﺍﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻴﺴﻲ ﻫﻮﺍ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ.ﻭ ﻧﻮﺍﻱ ﻻﻻﻳﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﺪ...

چرند

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺯﻣﺎﻥ,ﺁﺳﻤﺎﻧﻢ ﺯﻫﺮﺧﻨﺪ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻣﺸﺐ! ﺍﺑﺮ ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻣﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻴﻜﺸﺪ.ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻴﺪﺯﺩﻡ.ﻣﻴﺪﻭﺯﻡ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮ ﺟﺎﺭﻱ ِﺛﺎﻧﻴﻪ ﻫﺎ. ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﻡ ﻫﺠﻮﻡ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ.ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ ﺳﻜﻮﺕ ﺷﺐ. ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺟﺎﺭﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ ﻭﻣﻲ ﺑﺮﺩ.

 ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﺎﺯﺩﮔﻲ ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻴﺮﺳﻲ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻱ ﻋﺒﻮﺭ ﺑﺮﻣﻴﺨﻴﺰﺩ. ﺷﺐ ﺳﺮﺷﺎﺭﻳﺴﺖ ﺍﻣﺸﺐ! ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻛﻦ! ﺻﺪﺍ ﺑﺰﻥ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ,ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻠﻜﻮﺕ.. ﺁﻣﺪﻧﺖ ﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺷﺮﻡ ﺯﺩﻩ ﻣﻴﻜﻨﺪ.. ﺑﻴﺎ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎﺧﻪ ﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰ .ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﻴﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﻴﮕﺸﺎﻳﻨﺪ.. ﻧﻮﺳﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻳﺖ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﻧﺪ. ﺳﺮﻭﺩ ﺟﺎﻥ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺣﻢ.. ﺑﻴﺎ .. ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺳﺮﺷﺎﺭﻡ ﻛﻦ 

a simple love

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

سقوط دل نشین..

 همیشه عاشق دریا بودم و هستم..

ریز هجوم امواج یه سکون بی همتا هست در عین حرکت.... یه آرامش ناب داره یه ایست دلنشین!!گاهی باید توی امواج غرق شد .. چیز های جالبی رو میشه اونجا پیدا کرد..

شاپرک

ﺷﺎﭘﺮﻛﻲ ﺭﻭﻱ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ ﺁﺭﻣﻴﺪﻩ.ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺣﺰﻥ ﺍﺳﺖ.ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺑﺎﻝ ﻫﺎﻳﺶ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩﻱ ﺗﺎ ﺍﺑﺪﻳﺖ ﺩﺍﺭﺩ.ﺍﺷﻚ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﻣﻴﺪﻫﺪ.ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻣﻴﺒﻴﻨﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭﻱ!

 ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻴﺘﺎﺑﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺗَﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ. ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻮﺭﻱ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻱ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻴﺰﻧﺪ.ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺳﺖ ﺳﻮﻳﻢ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ.ﻣﻲ ﺁﻭﻳﺰﻣﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻛﻪ ﺗﺎﺏ ﺧﻮﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺑﭽﺮﺧﺪ. ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﺎ ﺣﺰﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺸﺪ.

ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺁﺷﻔﺖ!ﺑﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﺳﻼﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﺗﻮﻫﺎﻱ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺭﺳﻴﺪﻥ ﺷﺒﻲ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺭﺥ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ.

 ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺣﺰﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﻛﺸﻴﺪﻥ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺷﻮﻕ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺳﺒﻚ ﺳﺮﺍﻧﻪ ﻱ ﻏﻢ. ﺷﺎﭘﺮﻙ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺑﻮﺱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻱ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ نابودی! ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺼﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ..

ضربه ی آخر

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

برای دل شکستگی یک پری

به پرنده ی مهاجری که دلش تاب زمین را ندارد

همیشه در دهن من تو یک پری کوچک بودی لب همان پرتگاهی که با هم از آن میگفتیم.دستانت را باز کرده بودی به دو سو و از چشمانت عشق میبارید.باد میان موهایت میگردید و آن ها را تا آسمان می رقصاند.

امروز که خندان آمدم لب پرتگاه تا قاب چشمانت را بدهم به خودت ،ندیدمت..صدایت کردم.بلند خواندمت.ترسیدم که نکند کسی بال هایت را دزدیده باشد!به دنبالت همه جا را گشتم.از تمام ذرات شنِ کویری که میانش غلتیدیم سراغت را گرفتم.از خمیده ی عاشق..از شن های تیره ی دریای ساری..از دسته ی کوچ روی درنا ها که روزی کنارشان پر میکشیدی تا آسمان ها..زیاد گفتم!راهی که آمدم چندان مهم نیست.آخرش پری خودم را بر شاخه درخت سیبمان یافتم.

تو نه دیگر آن پری پاک از زنگار غم بودی و نه امیدی بر تنت نقش بسته بود.بال هایت زخمی بود در چشمانت مه نشسته بود.از مژه هایت باران میچکید..

آمدم کنارت نشستم.اشک هایت را از من دزدیدی..آه کردنت اشک سیب ها را هم جاری کرد.

چه کار کنم برایت که سامانی به حالت شود!؟

میدانی چقدر دلم میخواهد بشوی همان پری که شباهت عجیبی به بانو ردا پوش خیالم داشت؟

میدانم که وجودت این سیاهی را پس میزند.با این نفرت می جنگد.تو باز میشوی همان پریِ خندان.باز  می آیی لب همان پرتگاه دستانت را به دو سو میگشایی و به غم هایی که پرپرشان کردی و سپردی به دست باد میخندی...بیا قاب چشمانت را پس بگیر شاید این مه غلتان با قطره اشکی چشمانت را وداع کرد.

پری سرشار از امید من!

تو هم عهدی داری که میدانم یادت نرفته .. به پاس عهدمان نگذار این سیاهی در وجودت بماند و بازگرد سوی سرچشمه ی عشق و امید                 ......

میدانی که آنجا منتطرت هستم ... :)

پرندگان..

احساس میکنم
از قلبم
به پرواز در آمده اند
این کبوتران سفید
و این،من هستم
که در آسمان ها اوج میگیرم
آیا ممکن است
پرندگان 
در قلب آدم آشیان کنند!؟

رسول یونان

پر از عشق و محبت

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

بالکن

 میلرزد..دلم را میگویم.وقتی که لبخندت رو به من باشد

یادداشتی برای دوستی که از یادم رفته بود..

ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺵ! ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺏ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ..

ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺁﺭﺷﻪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﻴﻜﺸﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﺴﻢ ﺗپندﻩ,ﻭﻟﻲ ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺑﻤﺎﻥ!

ﻗﺮﺍﺭﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ؟!؟ ﻣﺎ ﻣﻴﻤﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﻣﻴﺠﻨﮕﻴﻢ.. ﺁﻩ ﻛﺮﺩﻧﺶ,ﺳﻮﺯﻧﺎﻙِ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ,ﻟﺮﺯﻳﺪﻧﺶ...ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺴپاﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ! ﻋﻬﺪﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﻱ ﺟﺎﻥ ﻣﻴﻤﺎﻧﻴﻢ ﺑﺮﺵ .. ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻳﻢ.ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﻮﺳﻮﻱ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺎﻥ.ﻣﻴﺠﻨﮕﻴﻢ ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﺗﻴﺮ ﺧﻼﺹ ﺭﻭﺑﻪ ﻗﻠﺒﻤﺎﻥ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﺖ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﺖ ﺭﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﺲ ﺭﻭﺣﺖ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻳﺴﺖ.. ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺧﻮﺏ ﺑﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻬﺪﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ.

پ.ن : میدونی چقدر دلم واسه اون خنده هات تنگ شده؟؟کاش حداقل قلبت درد نمیکرد... زود خوب شو..

تبریکی پر از غصه..

میدانم. میدانم. همه اش را میدانم .. آن ها هم که نمی دانند دردت را از آن چشمان روشنت که پیراهن سرخ به تن کرده ، میخوانند.

امروز که می خواستم برایت بنویسم هزاران واژه زیر ضربه های بی امان قلم جان دادند. هیچکدامشان نمیتوانستند چیزی بگویند که آرام دلت شود.

نگاهت این روزها آنقدر آه میکشد که حتی قلم هم جا میخورد و زبانش بند می آید. از گریه های شبانه ی تو خدا هم در تاریکی اشک میریزد.

عزیزکم .. هیچ ندارم که بگویم . غمت آنقدر طاقت فرساست که منِ از همه دور را هم رها نمیکند . فقط می توانم شبانه میان پرتو های نقره فام ماه ،دعا هایم را زیر گوش گل ها بخوانم تا شاید به آسمان برسد و این روزهایت بگذرد .

خندان خردادی من !

کاش می شد هرسال که از عمرمان می رفت مثل روز اول دلمان تازه می شد . کاش ...

حالا که نمیشود و این غم ها نمیگذارند به بهانه ی سالروز آمدنت فقط لحظه ای لبخندی تن این لب ها کن . شاید کارساز بود! شاید ..

پ.ن : 14 خرداد ..تولدت مبارک :(

نامه ای به یک عابر

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.